Encyklopedia Solidarności

Teresa Piechocka, ur. 17 VII 1940 w Antoniewie k. Sierpca, zm. 12 III 2019 w Płocku. Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, kierunek chemia (1968).

1963–1965 stażystka w Rafinerii Nafty w Jaśle, 1965–1967 kierownik laboratorium w Rzeszowskich Fabrykach Mebli (represyjna likwidacja stanowiska), 1967–1976 laboratorium badawczego, technolożka w Zakładach Chemicznych Sarzyna w Nowej Sarzynie. 1971–1972 technolożka w Rzeszowskich Fabrykach Mebli w Sędziszowie Małopolskim, zakład w Strzyżowie, IX 1973–I 1974 st. asystent w Biurze Projektów Gospodarki Wodno-Ściekowej i Ochrony Atmosfery BIPROWOD w Warszawie, oddział terenowy w Sarzynie, III–VII 1974 st. asystent projektanta w pracowni TP-1 w Biurze Ochrony Atmosfery w Szczecinie. II 1976 jako przedstawicielka wydz. w komisji samorządu pracowniczego (KSP) na jego zebraniu przedstawiła krytyczną ocenę warunków pracy załogi, czego skutkiem były szykany, np. brak premii, nieprzydzielenie mieszkania, nachodzenie przez nieznanych ludzi. 1976–1977 nauczycielka chemii i fizyki w LO, Technikum Przemysłu Spożywczego w Zespole Szkół Zawodowych w Raciążu, 1978 kierownik laboratorium w zakładach maszyn rolniczych w Czarnej Białostockiej. 1977–1978 kierownik pracowni ochrony atmosfery w Samodzielnej Pracowni Badań i Kontroli Środowiska w Płocku, 1978–1982 specjalista-technolog w Zakładach Sprzętu Oświetleniowego Polam w Gostyninie.

Od IX 1980 w „S”, współzałożycielka Komitetu Założycielskiego tamże, przew. Komisji ds. Minimum Socjalnego tamże. XII 1981 delegat tegoż na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Płockiego.

Po 13 XII 1981 interweniowała w sprawie represjonowanych członków „S” u komisarza wojskowego w Płocku, IV 1982 zatrzymana w zakładzie pracy, oskarżona o zorganizowanie 13 V 1982 w ZSO Polam w Gostyninie protestu w formie przypięcia plakietek „S”. 1982 współorganizatorka pomocy dla internowanych w Mielęcinie, przed planowanymi protestami 13 V 1982 drukarz i kolporterka ulotek, w zw. z nimi wyrzucona i pozbawiona pracy, mimo zasadności odwołania nieprzyjęta z powrotem. XII 1982–VII 1984 mł. asystent w laboratorium medycznym w Płocku, 1984–1986 prace dorywcze (udzielanie korepetycji, opieka nad dziećmi). 1982–1986 druk ulotek, pisma „Wolny Strzelec” (w domu na zaprojektowanym przez syna powielaczu), kolporterka (m.in. z Elizą Jadczak) na terenie Płocka podziemnych pism oraz książek i broszur, m.in. z Warszawy („Tygodnik Mazowsze”), Gdańska („Poza Układem”) i Wrocławia („Polska Walcząca”). XII 1983–XII 1984 współzałożycielka Niezależnej Grupy Samoobrony Społecznej, wydającej pismo „Wolny Strzelec”, redaktorka, przygotowanie matryc, druk. 15 IV 1984 zatrzymana, nast. aresztowana. 17 IV–26 VII 1984 osadzona w AŚ Warszawa-Mokotów, odmówiła składania wyjaśnień, 27 VII 1984 zwolniona na mocy amnestii. 25 XI 1984 zatrzymana w Płocku, 26 XI 1984 rewizja w mieszkaniu, 27 XI 1984 aresztowana, osadzona w AŚ w Płocku, nast. w ZK w Łodzi. 22 I 1985 przed Sądem Rejonowym w Płocku rozprawa z udziałem adwokatów Wiesława Johanna i Andrzeja Descours. Bp płocki Zygmunt Kamiński złożył w jej obronie list. 14 II 1985 skazana na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 4 lata, obciążona kosztami postępowania, 15 II 1985 zwolniona. 25 i 26 VI 1985 rozprawa rewizyjna w Sądzie Wojewódzkim w Płocku. 5 XI 1985 uznanie winy przez Sąd Wojewódzki, kara grzywny (80 tys. zł) oraz obciążenie kosztami postępowania (8 tys. zł). Od 1986 na rencie inwalidzkiej. 5 V 1986 rewizja prokuratora generalnego. 20 X 1986 umorzenie postępowania karnego przez Sąd Wojewódzki w Płocku na podst. ustawy amnestyjnej z 17 VII 1986. 1982–1986 wielokrotnie rewidowana, przeszukiwana. II 1985 uczestniczka głodówki w kościele Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Krakowie-Bieżanowie, IV 1985 w Sanktuarium Matki Bożej w Głogowcu k. Kutna (m.in. druk ulotek, kontakt z dziennikarzami zagranicznymi, rzecznik głodówki).

II 1993–31 VIII 1994 st. inspektor w dziale głównego informatyka Urzędu Wojewódzkiego w Płocku, 1994–1999 prace dorywcze, od 2005 na emeryturze.

Wyróżniona odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2000). Odznaczona Krzyżem Wolności i Solidarności (2013).

1982 rozpracowywana przez Wydz. V KW MO w Płocku w ramach SOR krypt. Prozaik, 1984–1985 przez Wydz. III KW MO tamże w ramach SOS/SOR krypt. Legionista.

Tadeusz Ruzikowski