Encyklopedia Solidarności

Piotr Rachtan, ur. 16 II 1949 w Toruniu. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Nauk Ekonomicznych (1973).

III 1968 uczestnik zbierania podpisów w obronie Adama Michnika i Henryka Szlajfera, pod protestem ws. Dziadów oraz akcji ulotkowych, IV 1968 relegowany z uczelni po rewizjach i przesłuchaniach. 1970 po odbyciu służby wojskowej (1969–1970 żołnierz z poboru) z powrotem przyjęty na UW, 1968–1969 pracownik Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego na Hali Gąsienicowej, robotnik w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych nr 7 w Warszawie, VIII–IX 1968 prowadzący akcje ulotkowe w Zakopanem przeciwko interwencji wojskowej w Czechosłowacji. W l. 70. współorganizator i prezes Uniwersyteckiego Klubu Alpinistycznego w Warszawie. 1973–1981 reporter, dziennikarz w tygodniku „Kulisy”.

1980 członek Komitetu Założycielskiego „S” w Warszawskim Wydawnictwie Prasowym. 1981 publicysta i członek pierwszej redakcji „Tygodnika Solidarność” (formalnie do 1983), IX–X 1981 korespondent „Głosu Wolnego”.

13 XII 1981 zatrzymany i po przesłuchaniu zwolniony. Do IV 1982 w ukryciu w prywatnych mieszkaniach. 1982–1989 autor tekstów dla pism podziemnych (m.in. dla „Tygodnika Wojennego”, „Przeglądu Wiadomości Agencyjnych”, „Biuletynu Informacyjnego ZR Ziemia Sieradzka”) i Radia „Solidarność”. 1983–1984 formalnie pracownik fizyczny Zakładu Usługowego Instalatorstwo Wysokościowe Mirosław Toboła w Warszawie (de facto współwłaściciel). 1983 i 1987 przewodnik dziennikarzy francuskich podczas pobytu Jana Pawła II w Polsce. 1984–1989 właściciel firmy robót wysokościowych Tatrex.

1989–1994 współwłaściciel, prezes Niezależnej Agencji Prasowej. 1990 szef biura prasowego sztabu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego, od 1990 współzałożyciel i członek UD, 1993 kandydat do Sejmu RP z UD w Łomży. 1994–1997 z-ca redaktora nacz. „Gazety Bankowej”. 1997–1999 prowadzący wydania w redakcji „Gazety Giełdy Parkiet”. 2000–2002 redaktor nacz. serwisu polonijnego Wirtualnej Polski. 2002–2004 doradca prezesa i zarządu ds. mediów w PGNiG. 2005 dyr. p. wydawniczego PW „Rzeczpospolita” SA, 2006 doradca zarządu ds. mediów w PZU SA, od 2007 publicysta niezależny. 2007 kandydat do Sejmu z listy PO. 2009–2011 publicysta „Pogłosu”. Współzałożyciel internetowego magazynu „Kontrateksty” (2004), 2005–2013 prezes zarządu Fundacji Wolności Prasy Kontrateksty, 2013–2016 redaktor nacz. serwisu „Obserwator Konstytucyjny”. Autor art. i reportaży w różnych czasopismach, współautor książki Twój wredny szef (2005), od 2017 na emeryturze.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2004), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).

28 VII–22 X 1976 rozpracowywany przez Wydz. III KS MO w ramach SOS, 21 VIII 1984–25 I 1990 przez Wydz. XV Dep. II MSW w ramach SOS krypt. Izaak.

Krzysztof Dąbek