Encyklopedia Solidarności

Władysław Rodowicz, ur. 27 III 1916 w Kijowie, zm. 3 X 2013 w Warszawie. Absolwent Szkoły Głównej Handlowej (1938).

Przed wojną prezes harcerskiej korporacji akademickiej Sparta, 1938–1939 słuchacz Szkoły Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu, 1939 w kampanii wrześniowej dowódca łączności grupy operacyjnej, uczestnik obrony Modlina, działacz konspiracji w ramach struktur ZWZ i AK. 1940–1941 dowódca tajnej radiostacji krypt. Łódź Podwodna utrzymującej kontakt między AK a armią polską na Zachodzie (w przygotowanej przez brata Stanisława kryjówce w domu rodzinnym). 2/3 XI 1941 aresztowany przez Niemców, osadzony na Pawiaku, nast. więziony w obozach koncentracyjnych na Majdanku i Auschwitz-Birkenau, 1945 zbiegł na krótko przed jego wyzwoleniem.

1946–1948 dyrektor oddziału PKS w Katowicach, organizator zakładu naprawy autobusów w Zawierciu, magazynu części zamiennych w Gliwicach, twórca systemu budowy rozkładu jazdy autobusów. 1949–1950 pracownik Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie, naczelnik Wydziału Ogólno-Organizacyjnego, Administracji i Zaopatrzenia w Instytucie Chemicznym. 1950–1954 naczelnik w wydziale organizacyjnym Centralnego Zarządu Przemysłu Chłodniczego, organizator przedsiębiorstwa przeładunkowego i chłodni towarowej, twórca Ośrodka Informacji Naukowo-Technicznej tamże. 1955–1958 kierownik działu Informacji i Postępu Technicznego w Centralnym Zarządzie Przemysłu Sprzętu Gospodarczego. 1958–1960 dyrektor, prezes zarządu w Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Związku Rzemieślniczych Spółdzielni Zaopatrzenia, Zbytu w Warszawie, inicjator i twórca jego przebudowy organizacyjnej oraz zaplecza. 1960–1964 dyr. i wykładowca Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa (m.in. organizator szkoleń dla katechetów oraz działaczy duszpasterskich). 1947–1964 jako bezpartyjny usuwany z wielu stanowisk kierowniczych. 1964–1965 zastępca naczelnika wydziału w Centrali Techniczno-Handlowej Artykułów Biurowych (m.in. opracowywanie wzorów i uruchamianie produkcji nowych urządzeń). 1965–1970 kierownik Zakładu Zarządzania Ośrodka Doskonalenia Kadr Kierowniczych Przemysłu Chemicznego w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego w Warszawie, tamże wykładowca, organizator kursów, doradca organizacyjny.

Od 1956 działacz KIK w Warszawie, jego członek honorowy, przew. Komisji Rewizyjnej KIK, a także członek kapituły nagrody Pontifici – Budowniczemu Mostów, władz Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Laskach.

1980–1981 organizator szkoleń dla działaczy „S”, 1980–1981 przew. Komisji Rewizyjnej Regionu Mazowsze NSZZ „S”.

XII 1981–1993 współorganizator i sekretarz zarządu Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom/Prymasowskiego Komitetu Charytatywno-Społecznego działającego w kościele św. Marcina w Warszawie.

Autor art. publicystycznych, książek specjalistycznych i wspomnień, np. Gospodarka czasem własnym dyrektora przedsiębiorstwa: problemy praktyczne (1965), Organizacja pracy własnej kierownika (1973), Komitet na Piwnej (1994), Niepoprawny optymista (2005).

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).

1973–1975 rozpracowywany przez Wydz. IV SB KW MO w ramach Sprawy Obiektowej krypt. Schronisko; 1977–1978 przez Wydz. IV Dep. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. MSW w ramach SO krypt. Czyżyk.

Tadeusz Ruzikowski