Encyklopedia Solidarności

Piotr Rutkowski, ur. 30 III 1957 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Fizyki (1988).

1985–1987 pracownik pracowni fotografii na Wydziale Geologii UW, założyciel i działacz NZS UW, członek Zarządu Wydziałowego Wydz. Fizyki. 1980–1981 kolporter wydawnictw niezależnych, prowadził stały punkt ich sprzedaży na Wydziale Fizyki. II i XI/XII 1981 uczestnik strajków studenckich i członek Komitetu Strajkowego tamże.

W pierwszych dniach stanu wojennego w ukryciu. I/II 1982–1987 działacz Grup Oporu Solidarni, bliski współpracownik Teodora Klincewicza oraz Andrzeja Niedka ps. Alek.

Szef grupy Podchorążówka (ps. Hipolit), dla której opracował program szkoleń technik walki podziemnej do działań bez zaplecza, w jej ramach organizator akcji ulotkowych i plakatowych, zabezpieczania manifestacji i akcji ulicznych, rozwieszania transparentów, ustawiania tzw. gadał i innych akcji techn., fotografujący i filmujący akcje uliczne, a także prowadzący rozpoznanie radiowe. Nagrywał m.in. audycję dla więźniów AŚ w Warszawie przy ul.  Rakowieckiej, 1 V 1983 uczestnik jej emisji z „gadały” ustawionej na dachu domu sąsiadującego budynku.

29–30 VIII 1983 aresztowany, przesłuchiwany i osadzony w AŚ KS MO w Warszawie uniknął sankcji prokuratorskiej, zwolniony na mocy amnestii.

1990–1991 publicysta tygodnika Regionu Mazowsze NSZZ „S” „Kurier Mazowsze”, 1990–1991 doradca Klubu Sejmowego OKP, 1991–1995 Klubu Unii Demokratycznej, 1992–1993 doradca ministra łączności; 1995–2005 w komisjach ds. ł?czno?ci w?Sejmie ączności w Sejmie RP, współtwórca systemu regulacyjno-prawnego dla sektora telekomunikacji w Polsce, 2006/2007 doradca Zbigniewa Wassermanna, koordynatora ds. służb specjalnych. Od 1990 właściciel firmy Rotel – usługi konsultingowe, od 2013 doradca ds. nowych technologii w kancelarii Wardyński i Wspólnicy. 2009 założyciel i wiceprezes fundacji Instytut Mikromakro.

Do 1990 rozpracowywany przez Wydz. VI Dep. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. MSW.

Włodzimierz Domagalski|Tadeusz Ruzikowski