Sitko Tadeusz Jan
Tadeusz Jan Sitko, ks., ur. 6 VII 1920 w Woli Rzędzińskiej. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Teologicznego, 1945 święcenia kapłańskie.
1945–1946, katecheta, 1946–1956 misjonarz, 1956–1962 rektor domu oo. Redemptorystów w Warszawie, 1963–1990 proboszcz parafii św. Klemensa tamże.
12 VIII 1953 skazany przez Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze na rok i 6 mies. pozbawienia wolności, więziony, amnestionowany.
Od 1980 organizator mszy za Ojczyznę w warszawskich zakładach pracy, duszpasterz ludzi pracy w diecezji warszawskiej.
Po 13 XII 1981 współpracownik Komitetu Pomocy dla Internowanych i Aresztowanych w parafii św. Klemensa w Warszawie, nast. Komitetu Charytatywno-Społecznego Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. (późn. Duszpasterstwo Ludzi Pracy Archidiecezji Warszawskiej), m.in. szef referatu opieki nad rodzinami internowanych i uwięzionych. Sprawujący opiekę nad ok. 1000 osób z Warszawy i okolic: wsparcie paczkami żywnościowymi, lekarstwami i finansowe. XII 1981–1983 na terenie parafii udostępniał pomieszczenia skupionym wokół „S” robotnikom, artystom, naukowcom, także na kolportaż prasy podziemnej (zwłaszcza tygodnika „Wola”). Współorganizator spektakli teatralnych, szkoleń i kursów dokształcających tamże.
Po 1989 duszpasterz młodzieży, organizator obozów dla dzieci z najuboższych rodzin, od 1990 na emeryturze.