Encyklopedia Solidarności

Zbigniew Wołocznik, ur. 4 V 1961 w Gdańsku. Ukończył LO im. S. Żeromskiego w Lęborku (1980) i Policealne Studium Zawodowe w Pile (1983).

1973–1979 w ZHP.

Od X 1980 w kontakcie z MKS NSZZ „S” w Pile, współpraca z odpowiedzialnym za propagandę związkową Jarosławem Gruszkowskim. Zaangażowany w działalność w zakresie prac plastycznych, druku ulotek, plakatów. Wykonawca plakatów rozpowszechnianych w regionie, m.in. w obronie więźniów politycznych, dot. przekazania budynku KW MO dla służby zdrowia, w obronie pobitych działaczy „S” w Bydgoszczy, upamiętniających VI 1956, ws. wolności wydawnictw związkowych. Współpracownik MKZ: obsługa teleksu, kolportaż wydawnictw. Współpracownik redakcji „Solidarności Pilskiej”, biuletynu „Tu i Teraz”, „Solidarności Polamowskiej” jako autor rysunków satyrycznych (ps. Piotr).

Jeden z odpowiedzialnych za logistykę I WZD NSZZ „S” Regionu Pilskiego (służby porządkowe, organizowanie wystroju sali).

Od VII 1981 członek NSZZ „S”, pracownik kontraktowy Biura Prasy i Informacji Związkowej – Koło NSZZ „S” przy Prezydium Zarządu Regionu NSZZ „S” w Pile.

Po 13 XII 1981 drukarz ulotek w obronie internowanych.

9 I 1982 aresztowany, osadzonyny w KW MO w Pile, 29 I 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki w Pile z siedzibą w Chodzieży na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 2 lat pozbawienia praw publicznych (do wyroku zaliczono okres tymczasowego aresztowania w KW MO w Pile). Osadzony w ZK w Poznaniu, Kaliszu (uczestnik akcji protestacyjnych więźniów), Sieradzu, we Wrocławiu (uczestnik strajku głodowego po pobiciu grupy szczecińskiej), 4 II 1983 zwolniony.

1983–2008 zatrudniony w Komendzie Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Lęborku: 1983–1987 strażak, dyspozytor Rejonowego Stanowiska Kierowania, 1986–1987 słuchacz Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Poznaniu, 1987–1991 instruktor ds. szkolenia, 1991–1992 st. technik ds. operacyjno-szkoleniowych, 1992–1993 kierownik Samodzielnej Sekcji ds. Liniowych, 1993–1999 oficer w Referacie Kontrolno-Rozpoznawczym, 1999–2001 oficer, 2001–2008 specjalista, od 2008 w stanie spoczynku.

Od 1989 członek KZ NSZZ „S” Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Lęborku. 2008–2010 Wojewódzkiej Komisji Dialogu Społecznego w Gdańsku – zespołu roboczego ds. bezpieczeństwa z ramienia NSZZ „S”.

Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (2002).

17 XII 1981–19 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Pile w ramach SOS krypt. Linoryt-19.

ks. Jarosław Wąsowicz SDB