Karwowski Zygmunt
Zygmunt Karwowski, ur. 24 IX 1952 w Radzyniu Podlaskim. Absolwent Politechniki Rzeszowskiej, Wydz. Mechanicznego (1978).
1978–1988 inżynier, konstruktor w Wydz. Prób i Badań Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL Świdnik.
Od IX 1980 w „S”. 8–11 VII 1980 uczestnik strajku, członek Prezydium Komitetu Postojowego, sygnatariusz porozumienia z dyrekcją. 26 VIII 1980 współorganizator strajku solidarnościowego z Wybrzeżem. 5 IX 1980 członek delegacji Komitetu Strajkowego do Gdańska. 10 IX 1980 współorganizator zebrania założycielskiego MKZ Regionu Środkowo-Wschodniego. IX–XII 1980 wiceprzew. Komitetu Założycielskiego, od XII 1980 przew. Komisji Wydziałowej, członek redakcji pisma „Grot” (początkowo jako „Pismo Związkowe”/„Biuletyn Związkowy”).
13–15/16 XII 1981 koordynator strajku w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym przy WSK PZL Świdnik. Po 16 XII 1981 współinicjator powołania podziemnej Zastępczej KZ. 6 I 1982 przesłuchiwany, odmówił współpracy z SB. 8 I 1982 zwolniony dyscyplinarnie z pracy. I 1982 współwydawca pierwszego podziemnego nr. pisma „Grot”. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 uczestnik tzw. spacerów świdnickich. 10 V 1982 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Lublinie i Kwidzynie, 10 XII 1982 zwolniony. 1983–1988 przedstawiciel ZKZ na podziemnych spotkaniach Sieci Wiodących Zakładów Pracy. 1983–1985 specjalista ds. mechanicznych w Lubelskim Przedsiębiorstwie Ceramiki Budowlanej w Lublinie, 1985–1988 specjalista technolog w Lubelskich Zakładach Naprawy Samochodów tamże. Od VII 1988 na emigracji w USA. 30 X 1988 autor protestu do ministra spraw wewnętrznych w zw. z szykanami ze strony SB (opublikowanego na łamach podziemnego pisma „Grot”).
1988–2019 operator frezarki sterowanej numerycznie/ustawiacz maszyn sterowanych numerycznie w H & S Swansons Tool Co w Pinnelas Park (Floryda). Prezes Polskiego Centrum im. Jana Pawła II w Clearwater (Floryda). Od 2019 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012).
11 III 1983–4 XII 1984 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Lublinie w ramach KE krypt. Agitator, 3 II–16 VII 1988 w ramach SOS krypt. Krab.