Encyklopedia Solidarności

Jan Bolesław Kokot, ur. 23 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1946 w Dąbrowie Górniczej.

1965 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Strzemieszycach, 1967 absolwent Państwowej Szkoły Górniczej w Dąbrowie Górniczej, Wydział Górniczy, technik górnik.

1967–1982 pracownik Przedsiębiorstwa Robót Górniczych w Sosnowcu, 1967–1968 stażysta, 1968–1969 cieśla górniczy, 1969–1970 nadgórnik, 1970–1974 sztygar zmianowy górniczy, 1974–1977 sztygar oddziałowy górniczy, 1977 starszy inspektor normowania, 1977– 1 V 1981 kierownik Bazy Warsztatowo-Magazynowej, 15 XII 1981–4 VIII 1982 sztygar zmianowy górniczy (po zawieszeniu działalności „S” w stanie wojennym nie przywrócono go na stanowisko kierownika Bazy, ani na stanowisko sztygara oddziałowego, co było zawodową degradacją).

Od 1980 w „S”, członek Prezydium KZ „S” tamże, nast. od 11 IV 1981 przew. KZ. IV–V 1981 członek Komitetu Organizacyjnego Obchodów 190 rocznicy Konstytucji 3 Maja w Sosnowcu, współorganizator uroczystości na Stadionie Ludowym w Sosnowcu. 6–7 XI 1981 delegat na II WZD KKK SG „S”.

14 XII 1981 przeniósł wraz z wiceprzewodniczącymi KZ sztandar komisji na plebanię kościoła p.w. M.B. Szkaplerznej w Sosnowcu-Milowicach, gdzie był przechowywany jako depozyt. Organizował pomoc dla rodziny internowanego członka Prezydium ZR Śl.-D. Mieczysława Flisa. Skierowany do pracy pod ziemią w KWK Kazimierz-Juliusz w Sosnowcu. Podczas odprawy dyrekcji PRG z kadrą inżynieryjno-techniczną zaprotestował przeciwko zmuszaniu pracowników dozoru górniczego - członków „S” do podpisywania deklaracji lojalności. 20 I 1982 zatrzymany w KW MO w Katowicach. Podczas przesłuchania odmówił podpisania deklaracji lojalności i udzielenia informacji na temat działalności w „S”, pobity, internowany, przetrzymywany w areszcie KW MO w Katowicach, nast. Ośrodku Odosobnienia w Jastrzębiu-Zdroju Szerokiej, Kokotku (po raz kolejny odmówił tam podpisania deklaracji lojalności), Zabrzu-Zaborzu, Uhercach (m.in. przygotowywał i redagował materiały do serwisu informacyjnego „Wiadomości Uherce”), 3 VII 1982 zwolniony. Po powrocie z internowania skierowany przez dyrekcję PRG w Sosnowcu na urlop, nast. w związku z militaryzacją kopalń na podstawie ustawy o powszechnym obowiązku obrony skierowany do pełnienia z dniem 5 VIII 1982 służby jako górnik w Oddziale PRG przy KWK „Gen. Zawadzki” w Dąbrowie Górniczej, tym samym pozbawiony prawa wykonywania zawodu. 4 VIII 1982 uznając to za formę represji i prowokacji złożył prośbę o zwolnienie. 5 VIII 1982 zwolniony z pracy. 5 VIII–29 XI 1982 bez zatrudnienia. Nakłaniany przez SB do wyjazdu z kraju.

Od 30 XI 1982 na emigracji Calgary w Kanadzie. 1982–1986 bez stałego zatrudnienia. 1986–2011 operator urządzeń w fabryce płyt ściennych-gisowych BPB Westroc Drywall Plant w Calgary. Od 2011 na emeryturze.

Członek Stowarzyszenia Polsko-Kanadyjskiego. Współorganizator zbiórek pieniężnych wśród Polonii na pomoc prześladowanym i walczącym działaczom „S” w Polsce, przesyłanym do Biura Koordynacyjnego „S” za Granicą w Brukseli. Udzielał także indywidualnej pomocy w postaci paczek Witoldowi Rubikowi, jednemu z represjonowanych przywódców strajku w Hucie Katowice z XII 1981. 1983–1985 współorganizator cyklicznego programu Wiadomości Wiadomości „Wiadomości”, biuletyn wydawany przez podziemną „S” Regionu Mazowsze w Warszawie 15 XII 1981 – 1 IV 1990. z Polski nadawanego w TV Calgary dla lokalnych środowisk polonijnych.

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2020).

Jarosław Neja