Olszewski Andrzej
Andrzej Olszewski, ur. 22 I 1940 w Jastrzębiu-Zdroju. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Elektryczny (1962), 1970 doktorat.
1981–1982 w SD.
1962–1995 nauczyciel akademicki, asystent, adiunkt na PWr.
Od IX 1980 w „S”. Od 13 XII 1980 członek prezydium KZ na PWr. 1981 autor w niezależnych „Informacjach”.
13–15 XII 1981 uczestnik strajku okupacyjnego na PWr, członek Uczelnianego KS. 4 I 1982 zatrzymany, 6 I 1982 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia we Wrocławiu, 6 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 aresztowany (z prof. Andrzejem Wiszniewskim, doc. Tadeuszem Huskowskim, Zdzisławem Przywoźnym i Bernardem Afeltowiczem) pod zarzutem zorganizowania i kierowania strajkiem na PWr, osadzony w AŚ we Wrocławiu; 27 III 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu na półtora roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata. 10 IX 1982, po odwołaniu i rewizji prokuratury, SN uchylił wyrok i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu we Wrocławiu do ponownego rozpatrzenia w in. składzie, 28 IV 1983 uniewinniony, 10 VIII 1983 SN wyrok podtrzymał, ale 7 II 1984 skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia, 23 IV 1984 sprawę umorzono na mocy amnestii. 30 X 1984 współzałożyciel Komitetu Obrony Praw Człowieka we Wrocławiu, 16 XI 1984 poddany rozmowie ostrzegawczej. 1985–1988 członek Społecznego Komitetu Nauki, Zdrowia i Ekologii „S” tamże. V–XI 1986 autor i redaktor podziemnego biuletynu ekologicznego „Zagrożenie” (4 nr.) wydawanego przez Agencję Informacyjną SW (nr 1) i Agencję Wydawniczą RKS Dolny Śląsk (nr 2). X 1988 – VI 1990 członek prezydium, nast. wiceprzew. Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki „S”. 7 XI 1988–30 V 1989 członek prezydium KZ na PWr.
IV–VI 1989 członek KO „S” we Wrocławiu. 30 V 1989 – 12 VI 1990 wiceprzew. KZ; 1990–1991 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk. 1990–1994 wiceprezydent Wrocławia z listy Wrocławskiego KO „S”. 1995–2012 dyr. Oddziału Regionalnego Izby Gospodarczej Ciepłownictwo Polskie we Wrocławiu. 2003–2004 ekspert Parlamentarnego Zespołu ds. Restrukturyzacji Energetyki. Od 2005 na emeryturze.
Autor i współautor wielu publikacji z zakresu ciepłownictwa i energetyki, m.in. w „Archiwum Energetyki” i „Nowoczesnym Ciepłownictwie”, autor opracowania Matematyczny model ekonomicznego rozdziału obciążeń w wielonośnikowym systemie energetycznym (1978).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Złotym Krzyżem Zasługi (1989), Medalem Niezłomni (2011), Medalem „Solidarności” PWr. (2005).
Od 19 I 1982 rozpracowywany przez Wydz. III–1 KW MO/WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Klamra.
Łukasz Sołtysik