Encyklopedia Solidarności Mamoń-Prokop Agata - Biogramy -

Agata Mamoń–Prokop, , ur. 2 V 1965 w Krakowie. Ukończyła XII LO tamże (1983), absolwentka Akademii Sztuk Pięknych tamże, kierunek konserwacja malarstwa (1989); doktorat (2020).

XII 1981–1989 uczestniczka demonstracji protestacyjnych i rocznicowych w Krakowie, m.in. 3 V, 11 XI, w pogrzebie Bogdana Włosika; kolporterka ulotek i podziemnych pism, m.in. „Hutnik”, „Montinowiec”. 1982–1983 organizatorka grup samokształceniowych wśród młodzieży licealnej z zakresu historii i polityki.

1983–2000 w Ruchu Wiara i Światło w Krakowie, organizatorka działalności na rzecz osób z upośledzeniem umysłowym. Od jesieni 1984 łączniczka podziemnego Radia „Solidarność” Małopolska w Krakowie: dostarczała teksty audycji, informowała członków zespołu o terminach emisji, uczestniczyła w zebraniach redakcji, przewoziła nadajnik, telefonicznie przekazywała komunikaty i informacje o wydarzeniach do Radio France Internationale. 8 VIII 1985 zatrzymana, 9 VIII aresztowana, osadzona w areszcie WUSW w Krakowie, 10 IX uchylono areszt, jednocześnie przewieziona do szpitala na obserwację sądową, 20 XII zwolniona ze szpitala, 31 XII 1985 postępowanie warunkowo umorzono. 1987–1989 w Ruchu WiP, uczestniczka happeningów, pikiet i manifestacji, 25–28 VIII 1988 Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach (przedstawicielka WiP); członek Konfraterni Akademickiej w ramach Duszpasterstwa Ludzi Pracy tamże; kilkukrotnie zatrzymywana po akcjach protestacyjnych, m.in. 8 III 1988 po tym, jak uszkodziła milicyjny samochód, i 2 V 1988 za kolportaż ulotek podczas strajku hutników, ukarana grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń, rewizja w mieszkaniu. 1988 współorganizatorka z Pawłem Chojnackim, Pawłem Misiorem i Marcinem Mamoniem formacji NOSOROŻEC (Niezastąpiona Organizacja Szczerych Obrońców Rogatych Olbrzymów Żrących Efektywnie Cynizm) oraz BULWA (Bulwersujące Ugrupowanie Ludu Walczącego Aktywnie) wzorowanych na Pomarańczowej Alternatywie.

Od 1990 własna działalność gospodarcza (Artel Konserwacja Zabytków). 1990–1995 współpraca z Fundacją św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej w Krakowie w ramach Sekcji Ochrony i Konserwacji Ukraińskiej Kultury Materialnej. 1991 stypendystka paryskiego Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej. Od 1995 członek Społecznego Komitetu Ochrony Zabytków Krakowa.

Od 1990 autorka artykułów dot. sztuki i konserwacji m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, paryskiej „Kulturze”, „Spotkaniach z Zabytkami”, „Krakowskich Zeszytach Ukrainoznawczych”, „Znaku”, „Wiadomościach Konserwatorskich” oraz tomików poetyckich „Sen z jednorożcem” (1995) i „Pory roku” (2011).

2008–2009 studia podyplomowe na Wydz. Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 2012 członek Stowarzyszenia na Rzecz Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Kon–Federacja w Krakowie. 2018 ukończyła Karmelitańskie Studium Duchowości.

Laureatka Nagrody Polcul Foundation (1992), odznaczona Krzyżem Wolności i Solidarności (2011).

12 VII 1985 – 2 VI 1987 rozpracowywana przez Wydz. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Mieszko.

Sławomir Chmura