Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy we Wrocławiu
Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy, działał 1983–1989 przy parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu. Utworzony z inicjatywy Antoniego Lenkiewicza, pełniącego funkcję prezesa, oraz proboszcza parafii o. Adama Wiktora. Z-cą A. Lenkiewicza był Leszek Wierzejski, a za sprawy organizacyjno-porządkowe odpowiadał Władysław Fus. ChUR liczył kilkadziesiąt członków, którzy posiadali indeksy i opłacali składki. Co tydzień w czwartki odbywały się otwarte wykłady z historii Polski dot. przede wszystkim tradycji niepodległościowych prowadzone przez: Lothara Herbsta, Stanisława Koladę, A. i Tadeusza Lenkiewiczów, Wincentego Pycaka, Krzysztofa Turkowskiego, Henryka Wolniaka, L. Wierzejskiego oraz wykładowców spoza Wrocławia (m.in. Władysław Barański, Ryszard Bocian, Andrzej Milczanowski). Oprócz członków uniwersytetu, w wykładach uczestniczyli wolni słuchacze, frekwencja wahała się od kilkudziesięciu do kilkuset osób. ChUR fundował w kościele tablice pamiątkowe, najczęściej z okazji ważnych rocznic (np. tablica upamiętniająca Józefa Piłsudskiego w 50. rocznicę jego śmierci).
W 1984 A. Lenkiewicz przekonał proboszcza parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowiach ks. Kazimierza Jancarza do założenia podobnego uniwersytetu (ChUR im. ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego), z którym podjęto współpracę.
W 1985 działacze wrocławskiego ChUR wzięli udział w głodówce w kościele Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie. Współpracowano także z Duszpasterstwem Ludzi Pracy przy parafii. Członkowie ChUR uczestniczyli w pielgrzymkach, m.in. na Jasną Górę, do Sanktuarium św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy, Sanktuarium Matki Bożej Wambierzyckiej Królowej Rodzin w Wambierzycach, podczas których A. Lenkiewicz wygłaszał do pielgrzymów krótkie prelekcje W 1987 z inicjatywy Ireny Kluby i Danuty Skraby uratowano przeznaczone do niwelacji kwatery 81A i 120 Cmentarza Osobowickiego we Wrocławiu, na którym spoczywały ofiary stalinowskiego terroru. ChUR podjął się także odnowienia tej części nekropolii, stawiając tam brzozowe krzyże.