Głodówka w kościele Świętego Ducha w Lublinie i kościele Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli
"Głodówka w kościele Świętego Ducha w Lublinie i kościele Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli" w VIII 1980, pierwotnie miała być kontynuacją akcji na rzecz Jana Kozłowskiego, uwięzionego działacza niezależnego ruchu chłopskiego, ale wobec strajków na Wybrzeżu stała się akcją solidarnościową ze strajkującymi. Miała zarazem polityczny i moralny charakter, o czym świadczy tekst Oświadczenia, przygotowanego przez uczestników ROPCiO, środowiska „Spotkań” oraz osoby związane z Duszpasterstwem Akademickim o. Ludwika Wiśniewskiego w Lublinie: [...] „postanowiliśmy rozpocząć modlitwę i ofiarę w postaci postu całkowitego (tak długą, jak pozwalają na to warunki): za wolność narodu oraz uszanowanie prawdy, że każdy człowiek rodzi się i żyje wolnym, za strajkujących robotników Wybrzeża i in. miast Polski o wytrwanie dla nich, za wszystkich prześladowanych, więzionych, bitych i zabijanych, a w szczególny sposób za niewinnie skazanego i więzionego Kozłowskiego i jego rodzinę, za bohaterstwo wśród Polaków, wyzwolenie ich z niewoli, niewiedzy i kłamstwa”. 25 VIII 1980 w Stalowej Woli rozpoczęli głodówkę redaktorzy i współpracownicy „Spotkań”: Janusz Bazydło, Janusz Krupski, Jan Andrzej Stepek i Marek Zieliński oraz Stanisław Sudoł (z Przemyskiego Komitetu Obrony Ludzi Wierzących); ich rzecznikiem była Stanisława Grabska. Następnego dnia w kościele Świętego Ducha w Lublinie do głodówki przystąpili uczestnicy ROPCiO: Adam Cichocki, Wiesław Knitter, Tomasz Mickiewicz, Krzysztof Prokop, Krzysztof Protz, Witold Starnawski, o. Bronisław Sroka, 27 VIII 1980 dołączył do nich Marek Sowa. Rzecznikiem grupy był o. L. Wiśniewski. Dzięki przychylności bp. przemyskiego Ignacego Tokarczuka głodówka w Stalowej Woli trwała nieprzerwanie do 31 VIII 1980. W Lublinie, wobec braku akceptacji ze strony bp. lubelskiego Bolesława Pylaka i nacisków na jej zakończenie, przerwano ją 30 VIII 1980.