Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu
Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu, utworzony 10 II 1979 z inicjatywy Wojciecha Ziembińskiego w 60. rocznicę pierwszego posiedzenia Sejmu Ustawodawczego II Rzeczypospolitej. W deklaracji założycielskiej zwracano się do społeczeństwa o podejmowanie działań zmierzających do urzeczywistnienia prawa narodu do samostanowienia. Pod deklaracją podpisało się 26 osób, przede wszystkim ze środowisk kombatanckich, m.in. Mieczysław Boruta-Spiechowicz, Henryk Bezeg, Władysław Kaufman-Borowski, Władysław Liniarski („Mścisław”) oraz kilka osób z ROPCiO, w tym Marian Piłka, Andrzej Nastula, Jerzy Brykczyński i Edward Staniewski. Podstawową formą działalności KPSN był kolportaż własnych oświadczeń, organizacja uroczystości (msze, składanie wieńców, manifestacje itp.) upamiętniających ważne wydarzenia z historii Polski, wydawano także pismo „Rzeczpospolita”. O obliczu Komitetu praktycznie decydował W. Ziembiński, pozostali na ogół ograniczali się do sygnowania dokumentów i udziału w patriotycznych uroczystościach. Większą aktywność przejawiał jedynie Edward Staniewski. KPSN nie posiadał wewnętrznych struktur, władz czy zasad określających członkostwo. W swym założeniu miał ponad podziałami tworzyć platformę porozumienia różnych sił społecznych. 25 III 1979 Rada Sygnatariuszy ROPCiO uchwaliła poparcie dla Komitetu, uznając go za instytucję ROPCiO. W rzeczywistość zależność ta była czysto teoretyczna, a powstanie KPSN było wynikiem narastających w ROPCiO konfliktów pomiędzy W. Ziembińskim a Andrzejem Czumą. Działalność KPSN zanikła pod koniec roku 1980.
Region Mazowsze, Warszawa