Hasła rzeczowe

Strajk generalny na Podbeskidziu 27 I – 6 II 1981

"Strajk generalny na Podbeskidziu 27 I – 6 II 1981", największy w Polsce zakończony sukcesem polityczny protest „S”. W XI 1980 przedstawiciele zakładowych komitetów założycielskich „S” z Regionu Podbeskidzie oskarżyli osoby zajmujące kluczowe stanowiska w administracji woj. i miejskiej, działaczy partyjnych oraz komendantów MO o wykorzystywanie stanowisk do czerpania korzyści materialnych. Wśród oskarżonych znaleźli się m.in. I sekretarz KW PZPR, wojewoda oraz prezydent Bielska-Białej. Specjalna komisja WRN potwierdziła większość zarzutów, władze państwowe nie wyciągnęły wobec winnych konsekwencji.

26 I 1981 w zakładach woj. bielskiego odbył się 1-godz. strajk ostrzegawczy, 27 I 1981 rozpoczął się bezterminowy strajk generalny Regionu. MKS z siedzibą w bielskich zakładach Bewelana tworzyło 107 osób, które reprezentowały ponad 200 tys. strajkujących z kilkuset zakładów Bielska-Białej i woj. bielskiego. Przewodniczącym MKS był Patrycjusz Kosmowski, przewodniczący MKZ. Do Bielska-Białej przyjechali liderzy „S”: Lech Wałęsa, Andrzej Gwiazda, Stanisław Wądołowski, doradcy: Bronisław Geremek i Tadeusz Mazowiecki. W negocjacjach stronę rządową reprezentował pocz. wiceminister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska Czesław Kotela, nast. minister tego resortu Józef Kępa. Do rozwiązania konfliktu włączył się Kościół, prymas Stefan Wyszyński skierował do Bielska-Białej sekretarza Episkopatu Polski bp. Bronisława Dąbrowskiego i biskupów katowickich Janusza Zimniaka i Czesława Domina. Przyjęli oni na siebie rolę gwarantów porozumienia podpisanego rano 6 II 1981.

Po 10 dobach strajk został zakończony. Ze stanowisk ustąpili: sekretarze PZPR, wojewoda i jego z-cy, prezydent miasta, komendant MO.

 

Artur Kasprzykowski

Opcje strony

do góry