Parafia Miłosierdzia Bożego w Zakopanem-Chramcówkach
Parafia Miłosierdzia Bożego w Zakopanem–Chramcówkach, parafia rzymskokatolicka pw. Miłosierdzia Bożego w Zakopanem erygowana przez kard. Franciszka Macharskiego 25 XII 1985. Znajduje się w archidiecezji krakowskiej, dekanacie 44 – Zakopane. Kościół parafialny wybudowany 1989–1994, konsekrowany 1994.
Od 1995 rozpoczęto realizację wystroju świątyni według projektu Joanny i Bogusława Kulków. Witraże dziełem Agaty i Dariusza Logów. Tabernakulum i inne elementy metalowe zaprojektował i wykonał inż. Prokopowicz. Ołtarz, chrzcielnice i inne elementy marmurowe wykonane w pracowni inż. Janusza Skowrona.
Na pocz. życie religijne koncentrowało się przy kaplicy Matki Bożej Królowej Apostołów. Msze św. odprawiane były w małej, drewnianej kaplicy wybudowanej w 1892, będącej częścią Zakładu Wodoleczniczego dr. Andrzeja Chramca. Parafia powstała z inicjatywy prałata Władysława Curzydły, proboszcza parafii Najświętszej Rodziny, który oddelegował wikarych – ks. Pawła Sukiennika i ks. Stanisława Skowronka do jej organizowania.
Pierwszym proboszczem, od erygowania parafii do VI 1995 był ks. Paweł Sukiennik. Nastepnie: do VI 2012 ks. Wojciech Jakubiec, a od VII 2012 ks. Piotr Pławecki.
Z parafią Miłosierdzia Bożego na Chramcówkach i ks. Pawłem Sukiennikiem od 1984 związani byli kolejarze z „S”, uczestnicząc w corocznych mszach św. w dniu ich patronki - św. Katarzyny (25 XI) i tworząc przy parafii Duszpasterstwo Kolejarzy. Uczestniczyli w nim pracownicy i emeryci PKP stacji Zakopane, Poronin, Biały Dunajec, PKL oraz domów wypoczynkowych „Kolejarz” i „Siwarna”. Msza św. w intencji kolejarzy odprawiana była od 25 XI 1984 w kaplicy (nie było jeszcze kościoła na Chramcówkach) i na stałe weszła do kalendarza zakopiańskich kolejarzy.
Środowisko to ufundowało obraz namalowany przez Wandę Rzegocińską do kaplicy św. Katarzyny Aleksandryjskiej. 25 XI 1985 obraz uroczyście poświęcono. Wcześniej uczestnicy pielgrzymki do Rzymu w trakcie spotkania z Janem Pawłem II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. poinformowali go o „S” zakopiańskiej PKP i powstającym obrazie św. Katarzyny, prosząc o błogosławieństwo. W formie papierowej dokument Błogosławieństwa przywiózł z Rzymu i przekazał kolejarzom ks. Stanisław Skowronek. Jego fotokopia była kolportowana wśród kolejarzy, co stało się przyczyną wszczęcia przez SB SOS Katarzyna prowadzonej do 1987.
Uczestników tych wydarzeń spotkały represje – przesunięcia i zwolnienia z pracy.