Alot Stanisław
Stanisław Alot, ur. 16 XI 1950 we Wrocławiu. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, kierunek filologia polska (1976) i studiów podyplomowych na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, kierunek wypoczynek i turystyka (1985).
1969-1970 zatrudniony w Kopalni Siarki w Jeziórku k. Tarnobrzega, 1976-1981 nauczyciel w Zespole Szkół Mechanicznych w Rzeszowie.
Od jesieni 1980 w „S”; przewodniczący KZ w ZSM, współorganizator struktur związkowych „S” w szkołach woj. rzeszowskiego, w XI 1980 uczestnik strajku okupacyjnego pracowników oświaty w Gdańsku, przewodniczący Sekcji Regionalnej Oświaty i Wychowania „S”; w 1981 wydawca niezależnego pisma „Kaganek”; członek Prezydium Sekcji Krajowej OiW, uczestnik negocjacji z komisją ministerstwa i KC PZPR ws. zmian w programach nauczania historii, jęz. polskiego oraz listy lektur szkolnych; członek Prezydium i sekretarz MKR „S” w Rzeszowie, w VI/VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszowskiego, delegat na I KZD.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu (jego grypsy wykorzystywano w prasie podziemnej), zwolniony 29 IV 1982; zwolniony z pracy, objęty zakazem nauczania w szkołach średnich, 1982-1990 nauczyciel w SP nr 21 w Rzeszowie. W XI 1982 powołany do służby w Wojskowym Obozie Specjalnym w Czerwonym Borze. 1982-1989 (z żoną Haliną Alot) kolporter wydawnictw podziemnych, głównie w środowisku nauczycieli, 1982-1984 współpracownik pisma RKW „Solidarność Trwa”; w 1987 sygnatariusz apelu duszpasterstw Warszawy o przestrzeganie praw obywatelskich, w tym prawa do zrzeszania się.
7 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 sygnatariusz Deklaracji KO przy RKW w Rzeszowie, 1989-1991 członek KO tamże. Od 1990 członek Prezydium i sekretarz ZR Rzeszów „S”, delegat na WZD i KZD, 1992-1998 członek KK, sekretarz Prezydium, uczestnik negocjacji z rządem m.in. ws. Paktu o Przedsiębiorstwie; od 1997 równolegle (z polecenia przewodniczącego KK Mariana Krzaklewskiego) sekretarz tworzącego się AWS. 1996-1997 zaangażowany w prace nad obywatelskim projektem Konstytucji. W 1997 jako sekretarz AWS współautor umowy koalicyjnej z UW. 1996-1998 członek Rady Nadzorczej ZUS, 1998-1999 prezes ZUS, odpowiedzialny za wprowadzenie systemu informatycznego; 1999-2001 prezes spółki Tysol, autor planu naprawczego dla „Tygodnika Solidarność”; 2000-2002 dyr. Tel-Energo, przewodniczący Rady Nadzorczej NOM Sp. z o.o. W 2005 współtwórca Grupy Ujawnić Prawdę w Rzeszowie.
Z okazji 30. rocznicy powstania „S” uhonorowany statuetką Pomnika Poległych Stoczniowców (2010).
1982 – 26 I 1990 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Rzeszowie w ramach SOR krypt. Opór.