Barwiński Andrzej
Andrzej Barwiński, ur. 6 VI 1954 w Stalowej Woli. Ukończył Technikum Mechaniczne tamże (1974).
Od 1974 pracownik HSW.
Od IX 1980 w „S”; z-ca przewodniczącego Komisji Wydziałowej w HSW.
5 X 1982 – 5 II 1983 powołany do służby w Wojskowym Obozie Specjalnym w Czerwonym Borze. Od 1983 kolporter wydawnictw podziemnych, do 1985 współorganizator kolportażu w HSW. 1983-1988 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii Matki Boskiej Królowej Polski w Stalowej Woli, współpracownik Duszpasterskiego Ośrodka Kultury Chrześcijańskiej przy parafii MB KP tamże; 13 VI 1984 aresztowany, przetrzymywany w AŚ w Sandomierzu, następnie w Załężu k. Rzeszowa, 28 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii. 1985-1988 członek Tymczasowej KZ „S” w HSW oraz Rady Pracowniczej HSW; 1985-1989 współorganizator obozów dla dzieci i młodzieży. W 1987 przeniesiony z Wydz. Mechanicznego M-2 do hutniczego HOC na to samo stanowisko (hartownika), z pensją o dwie grupy niższą.
1989-1991 członek Prezydium KZ „S” w HSW. Od 1992 w SLCh, następnie w SKL, następnie w PO. 1998-2002 wiceprzewodniczący Rady Powiatu Stalowowolskiego; od 2006 radny Miasta Stalowa Wola, członek Komisji Budżetu i Finansów, od III 2008 przewodniczący Komisji Oświaty, Kultury i Sportu.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2014).
8 II 1982 – 20 XII 1989 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Tarnobrzegu w ramach SO krypt. Hutnik; 1984-1988 przez Wydz. V WUSW w Tarnobrzegu/Wydz. V RUSW w Stalowej Woli w ramach SOR krypt. Organizacja/Grupa/Metalowcy.
Region Ziemia Sandomierska, Stalowa Wola