Bieńkowski Władysław
Władysław Bieńkowski, ur. 17 III 1906 w Łodzi, zm. 15 IV 1991 w Warszawie. 1926-1935 student Uniwersytetu Warszawskiego, kier. polonistyka, filozofia, historia, socjologia. Pracownik biblioteki.
1930-1936 członek Organizacji Młodzieży Socjalistycznej Życie i Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, współpracownik KPP. 1939‑1941 współpracownik „Czerwonego Sztandaru” we Lwowie. 1942-1948 członek grupy inicjatywnej PPR, organizator PPR w Generalnym Gubernatorstwie, współtwórca Krajowej Rady Narodowej. 1942-1944 redaktor konspiracyjnych pism komunistycznych: „Przełom”, „Głos Warszawy” i „Trybuna Wolności”. 1943-1947 członek KRN. W 1944 uczestnik powstania warszawskiego. 1945-1948 w KC PPR. W 1947 sygnatariusz listu 23 oficerów AL w obronie skazanych przywódców WiN. 1947-1952 poseł w Sejmie Ustawodawczym. W 1948 potępiony za tzw. odchylenie prawicowe. 1948–1956 dyr. Biblioteki Narodowej. 1955-1962 współpracownik Klubu Krzywego Koła. Jesienią 1956 mediator między Gomułką a Kościołem, delegat na rozmowy z internowanym prymasem Stefanem Wyszyńskim. 1956-1959 minister oświaty (odszedł w proteście przeciwko usunięciu religii ze szkół). 1960-1970 z-ca przewodniczącego Rady Ochrony Przyrody. 1961-1969 poseł PRL. W l. 60. krytyk realnego socjalizmu. 1969-1989 autor publikacji w Instytucie Literackim w Paryżu i paryskiej „Kulturze”, w NOWej oraz in. niezależnych wydawnictwach. W 1970 usunięty z PZPR. 1976-1981 współpracownik KOR, następnie KSS KOR. W 1978 członek-założyciel TKN.
Autor książek, m.in.: ''Powstanie Warszawskie'' (1945), ''Polityka Watykanu wobec Polski'' (1949), ''Rewolucji ciąg dalszy'' (1957), ''Motory i hamulce socjalizmu'' (1969), ''Socjologia klęski'' (1971), ''Theory and Reality – The Development of Social Systems'' (1981), ''Polskiego dramatu ciąg dalszy'' (1984), ''Zrozumieć społeczeństwa'' (1989).
Region Mazowsze, Warszawa