Bożek Stanisław
Stanisław Bożek, ur. 20 I 1946 w Różankach k. Gorzowa Wlkp. Ukończył Technikum Włókiennicze dla Pracujących w Gorzowie Wlkp. (1965).
1962-1971 pracownik Zakładów Przemysłu Jedwabniczego Silwana tamże, mistrz tkacki, 1966-1968 zasadnicza służba wojskowa, od 1971 właściciel gospodarstwa rolno-ogrodniczego w Kuźniku k. Międzyrzecza.
Od IX 1980 zaangażowany w organizację „S” RI w woj. gorzowskim (we współpracy m.in. z Tadeuszem Kołodziejskim i Edwardem Borowskim z MKZ „S” i rolnikami: Andrzejem Szają, Ryszardem Andrzejewskim, Tadeuszem Traczem); członek Wojewódzkiego Komitetu Założycielskiego „S” RI, organizator struktur gminnych na terenie woj., wiceprzewodniczący Gminnego Zarządu w Międzyrzeczu; członek Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego „S” RI w Warszawie.
Po 13 XII 1981 zatrzymany, przetrzymywany w ZK w Wawrowie k. Gorzowa Wlkp., następnie internowany w Ośr. Odosobnienia w Głogowie, zwolniony 23 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982. Po wyjściu organizator pomocy żywnościowej rolników dla rodzin osób internowanych i aresztowanych z woj. gorzowskiego; od VI 1982 współpracownik RKW w Gorzowie Wlkp.; kolporter podziemnych wydawnictw w środowisku rolników, zaangażowany w organizację gorzowskiego Radia „S” w Międzyrzeczu; działacz Duszpasterstwa Rolników Duszpasterstwa Rolników Duszpasterstwa Rolników, powstały w okresie stanu wojennego z potrzeby pogłębienia wzajemnych kontaktów pomiędzy działaczami „S” RI a duchowieństwem. Pierwsze rozmowy z hierarchią podjęła grupa działaczy „S” RI z woj. stołecznego warszawskiego. W V 1982, za zgodą bp. Władysława Miziołka, została odprawiona w archikatedrze św. Jana msza św. w 1. rocznicę rejestracji „S” RI. Msze św. o podobnym charakterze odbywały się późn. rokrocznie, skupiając coraz większą liczbę ludzi chcących m.in. zamanifestować w ten sposób wolę reaktywowania „S” RI. Warszawskie środowisko „S”, zachęcone powodzeniem tej idei, 5 IX 1982 zorganizowało razem ze stroną kościelną na Jasnej Górze dożynki o charakterze religijno-patriotycznym z udziałem ok. 300 tys. rolników. 18 XI 1982 prymas Józef Glemp przyjął warszawską grupę działaczy i doradców związku, którzy m.in. prosili go o ustanowienie stałych form duszpasterstwa dla rolników. 2 XII 1982 Konferencja Episkopatu Polski utworzyła Komisję Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Rolników, Ogólnopolskie Duszpasterstwo Rolników, w diecezjach ustanowiła jego referentów diecezjalnych i dekanalnych. Przew. Komisji został bp Jan Gurda. Celem DR było przede wszystkim pogłębianie życia religijnego rolników, wiele wysiłku wkładano w odrodzenie moralne wsi, podkreślenie godności i wartości pracy rolników. Duszpasterze pomagali w samokształceniu i pracy oświatowej, organizowali życie kulturalne, działalność oświatową, akcje na rzecz dobra wspólnego (pomoc w gospodarstwie, porady prawne itp.), rekolekcje, dni skupienia itd. Istnienie DR spotkało się z nieprzychylną reakcją władzy, która zarzucała Kościołowi, że w ten sposób dąży do reaktywowania „S” RI. (we współpracy z ks. Eugeniuszem Jankiewiczem, Edwardem Lipcem, Kazimierzem Hukiewiczem z Klenicy k. Zielonej Góry); współpracownik Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Gorzowie Wlkp.; współorganizator inicjatyw podejmowanych przez te środowiska na rzecz represjonowanych, m.in. zaopatrzenia w żywność kolonii letniej dla dzieci w Barlinku przez Diecezjalny Komitet Pomocy Osobom Represjonowanym; od 1985 organizator letniego wypoczynku w okolicach Międzyrzecza dla rodzin działaczy opozycji z Wrocławia i Poznania (pole namiotowe na prywatnym terenie, zaopatrzenie w żywność). Od 1984 zaangażowany w organizowanie przez Duszpasterstwo Rolników zimowych spotkań w Rokitnie z udziałem wybitnych prelegentów ze świata nauki i polityki, organizator wyjazdów autokarowych na Msze za Ojczyznę do Gdańska, Wrocławia i Poznania połączone ze spotkaniami z działaczami opozycji.
1989-1991 poseł RP z listy KO „S” z Gorzowa Wlkp., członek OKP, w Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W l. 90. członek ZChN, nast. Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Zaangażowany w działalność charytatywną na rzecz międzyrzeckiej społeczności.