Encyklopedia Solidarności Budrewicz Leszek - Biogramy -

Leszek Budrewicz, ur. 3 VIII 1956 we Wrocławiu. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek filologia polska (1980).

W 1976 we Wrocławiu uczestnik zbiórki pieniędzy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa, 1976-1980 współpracownik KOR, KSS KOR. 13 XII 1977 w jego mieszkaniu odbyło się spotkanie założycielskie wrocławskiego SKS, 1978-1980 rzecznik SKS, od 1978 redaktor niezależnego pisma SKS „Podaj Dalej”, od 1979-1981 pisma „Tematy”; organizator akcji na rzecz dostępu do tzw. resów we wrocławskich bibliotekach, współorganizator spotkań samokształceniowych i wykładów TKN we Wrocławiu. 18 VI 1979 – X 1979 zawieszony w prawach studenta. 7-17 V 1980 w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej uczestnik głodówki solidarnościowej z głodującymi w więzieniu Mirosławem Chojeckim i Dariuszem Kobzdejem oraz w proteście przeciwko przetrzymywaniu w więzieniach działaczy opozycji.

W VIII 1980 powołany do wojska odmówił złożenia przysięgi. Od VII 1981 dziennikarz niezależnego pisma „Solidarność Dolnośląska”; współpracownik NZS, XI/XII 1981 uczestnik studenckiego strajku solidarnościowego na UWr ze studentami radomskiej WSI; członek Akademickiego Klubu Myśli Politycznej Progres, współredaktor pisma „Progres”, od XI 1981 redaktor naczelny „Tygodnika NZS”.

Po 13 XII 1981 w ukryciu, poszukiwany listem gończym; w 1982 współredaktor (z Krzysztofem Bądkowskim) pierwszych nr. podziemnego pisma studenckiego „CDN”; XI 1982 – IV 1983 współpracownik przewodniczącego RKS „S” Józefa Piniora. 9 IX 1983 ujawnił się na mocy amnestii. 1985-1986 współredaktor podziemnego pisma „Zero”; 1985-1989 lider Ruchu WiP we Wrocławiu, organizator i uczestnik wielu manifestacji ekologicznych, m.in. po katastrofie w Czarnobylu, ws. zamknięcia Huty Siechnice oraz ws. zwolnienia więzionych za odmowę przysięgi i służby wojskowej; 2 VII 1988 uczestnik akcji palenia książeczek wojskowych na wrocławskim Rynku, spotkań WiP w miejscu śmierci Ottona Schimka w Machowej k. Tarnowa. Redaktor pism podziemnych: 1987-1988 „Dezerter”, 1987-1989 „WiP”, „W Brew”. Od XII 1987 członek RKW „S” Dolny Śląsk, 1987-1990 w Prezydium RKW. W V 1988 współorganizator 1-dniowego strajku w Dolmelu, w VIII 1988 współorganizator strajku w ZNTK. Jesienią 1988 organizator zbiórek pieniędzy dla ofiar trzęsienia ziemi w Armenii.

W 1989 szef propagandy KO „S” we Wrocławiu. 22 III 1989 organizator wrocławskiego Marszu Wielkanocnego. 1990-1993 redaktor naczelny wrocławskiej edycji „Gazety Wyborczej”, 1994-1995 redaktor naczelny „Wieczoru Wrocławia”, 1996-2000 z-ca redaktora naczelnrgo, 2000-2003 prace dorywcze, od 2003 wykładowca Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu.

Autor audycji radiowych i telewizyjnych oraz tomików poezji oraz wspomnień ''Z PRL do Polski'' (Wrocław 2009).

8 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1978 – 2 VIII 1982 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Orędownicy; 24 X 1986 – 6 VII 1990 przez Wydz. III WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Błękitni.

Grzegorz Waligóra