Buzar Piotr
Piotr Buzar, ur. 13 III 1965 w Płońsku. Ukończył XIII LO we Wrocławiu (1984), absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek pedagogika (1989).
1981–1982 uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego Dominik przy parafii św. Wojciecha we Wrocławiu, współorganizator wykładów i kursów samokształceniowych dla młodzieży szkół średnich oraz wyjazdów integracyjno-samokształceniowych dla studentów I roku do Zakopanego. 1981–1989 uczestnik akcji plakatowania, malowania na murach, drukarz i kolporter ulotek.
1982–1985 uczestnik demonstracji we Wrocławiu. 13 VI 1982 zatrzymany za udział w manifestacji, pobity, 15 VI 1982 ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń, 16 VI 1982 skreślony dyscyplinarnie z listy uczniów XIII LO, 21 VI 1982 przywrócony w prawach ucznia po odwołaniu do kolegium ds. wykroczeń II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. instancji. X 1982–XII 1983 współorganizator i uczestnik Młodzieżowych Jednostek Oporu we Wrocławiu, X 1983 jeden z redaktorów i wydawców oraz kolporter podziemnego pisma „Zarysy”, 1982–1989 kolporter pism i wydawnictw podziemnych, m.in. „Jednością Silni”, „Iskierka”, banknotów Rzeczypospolitej Solidarnej i książek, 1984–1985 współorganizator biblioteki pism i wydawnictw niezależnych i podziemnych MJO w mieszkaniu Tomasza Trumpa. 26 II 1985 aresztowany, osadzony w AŚ WUSW we Wrocławiu, 10 VI skazany przez Sąd Rejonowy Wrocław-Fabryczna na 6 mies. pozbawienia wolności; w dniu ogłoszenia wyroku ciężko pobity, zażalenie odrzucone przez Prokuraturę Wojewódzką we Wrocławiu, 26 VIII zwolniony. Jesienią 1985 ciężko pobity. 19 III 1986 ukarany przez kolegium ds. wykroczeń za wykonanie napisu o treści politycznej. 1986 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Szkoła”. 1986–1990 założyciel i wydawca Agencji Fonograficznej Akcent. 6/7 V 1988 uczestnik studenckiego strajku solidarnościowego na UWr z robotnikami HiL w Krakowie. 1988 z Waldemarem Krasem wydawca podziemnego pisma „Uczeń Niepokorny”.
IV–VI 1989 jeden z organizatorów kampanii wyborczej KO „S” we Wrocławiu oraz w całym woj. wrocławskim, koordynator akcji plakatowania na terenie woj. 1990 zasadnicza służba wojskowa. 1990–1991 instruktor kulturalno-oświatowy w Domu Pomocy Społecznej we Wrocławiu, 1991–1992 szef działu handlowego firmy Selena tamże, 1992–1993 kierownik we wrocławskich prywatnych firmach handlowych branży obuwniczej, od 1993 własna działalność gospodarcza.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012), Krzyżem Wolności i Solidarności (2021).