Chodakiewicz Witold Janusz
Witold Janusz Chodakiewicz, ur. 21 IX 1937 w Wilnie. Absolwent Politechniki Gdańskiej, Wydz. Budownictwa Wodnego (1960).
1953-1968 w ZSP, 1962-1963 członek Rady Naczelnej, 1963-1968 członek, sekretarz, wiceprzewodniczący i członek Naczelnego Sądu Koleżeńskiego; w 1968 wystąpił z ZSP i zwrócił Złotą Odznakę. Uczestnik Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (Wlk. Brytania 1985, RFN 1986). 1960-1962 stażysta w Hydrobudowie w Gdańsku; 1963-1971 kierownik pracowni w Zakładzie Badań i Doświadczeń Budownictwa Wodnego w Warszawie, w 1963 w Holandii stypendysta International Association for the Exchange of Students for Technical Experience, 1971-1977 specjalista w ZBiD Budownictwa Kolejowego w Warszawie,1977-1982 kierownik Centralnego Laboratorium Budownictwa Kolejowego Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych 7 w Warszawie. 1977-1980 współpracownik KSS KOR, zbierał pieniądze dla represjonowanych, drukarz „Komunikatu” KSS KOR, kolporter.
16 IX – 27 X 1980 wiceprzewodniczący Komisji Redakcyjnej Protokółu Uzgodnień Branżowych wynegocjowanego przez przedstawicieli załóg Przedsiębiorstwa Budownictwa Kolejowego/PRK z ministrem komunikacji w Morzyczynie i Międzyzdrojach, w 1981 wiceprzewodniczący Stałej Komisji nadzorującej realizację PUB; od 14 X 1980 członek Komitetu Założycielskiego „S” w PRK 7, w VI i XII 1981 delegat na I i II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Mazowsze, IX/X 1981 delegat na I KZD, w 1981 redaktor pisma „Solidarność PBK/PRK”; przewodniczący Rady Pracowniczej PRK 7.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, zwolniony 12 VI 1982; od VIII 1982 przewodniczący Tymczasowej Komisji Wykonawczej „S” PBK/PRK i koordynator Funduszu Pomocy PBK/PRK dla osób uwięzionych; we IX 1982 zwolniony z pracy. 1982-1990 adiunkt w Instytucie Badawczym Dróg i Mostów w Warszawie. 1982-1989 kolporter podziemnych wydawnictw; 1983-1990 redaktor „Solidarności Podziemnej PBK/PRK”; od 1984 współorganizator kolportażu 500-750 egz. „Tygodnika Mazowsze” do struktur PBK/PRK w Warszawie, Poznaniu i Krakowie, stopniowo rozszerzanego na in. miasta.
1989-1999 członek Fundacji Wspierającej Oświatę Polską za Granicą Samostanowienie, 1999-2007 przewodniczący Rady Nadzorczej Fundacji. W 1989 delegat na III WZD „S” Regionu Mazowsze, do VII 1990 członek ZR, w IV 1990 delegat na II KZD. 1990-1993 i 1998-2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Transportu i Gospodarki Morskiej; XII 1990 – V 1992 szef zespołu rządowego, który wynegocjował warunki wycofania z Polski i tranzyt z Niemiec jednostek armii sowieckiej. 1994-1997 własna działalność gospodarcza. 2003-2007 pełnomocnik Prezydenta m.st. Warszawy ds. budowy trasy Mostu Północnego; 2003-2005 przewodniczący Rady Nadzorczej Metra Warszawskiego. Od IX 2007 na emeryturze.
Autor ok. 30 publikacji i referatów z zakresu transportu i technologii budownictwa.
Laureat nagród za prace badawcze (zespołowe): Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki (1969), Ministra Budownictwa (1974), nagroda I stopnia Ministra Komunikacji (1984); odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1999).