Czarnecki Jerzy
Jerzy Czarnecki, ur. 12 V 1950 w Żarach. Ukończył LO tamże (1969), na AE we Wrocławiu Wydz. Zarządzania i Informatyki, studium podyplomowe w zakresie organizacji i zarządzania w gospodarce rynkowej (1997).
1966–1970 w ZMS, 1972–1981 w PZPR.
1970–1972 referent w Wydz. Finansowym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Żarach, 1972–1974 kierownik magazynu wyrobów gotowych w Żarskich Zakładach Przemysłu Wełnianego, 1974–1977 inspektor bhp i kontroli wewnętrznej w Krajowej Spółdzielni Pracy Usług Kominiarskich Oddział w Żarach, 1977–1981 sternik załadunku pieców szybowych w Hucie Miedzi Głogów w Żukowicach KGHM w Lubinie.
Od IX 1980 w „S”, od 1 X 1980 przew. Zarządu Komisji Wydziałowej Wydz. Metalurgicznego, członek Zakładowej Komisji Robotniczej, od 11 V 1981 Zarządu ZKR. VI 1981 delegat na I WZD Województwa Legnickiego, VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, IX/X delegat na I KZD. 24 X na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Województwa Legnickiego. 1981 członek Rady Pracowniczej w zakładzie. 1980–1981 kolporter niezależnych pism tamże, m.in. „Tygodnika Solidarność”, „Solidarności Środkowego Nadodrza”, „Odrodzenia”, „Solidarności Zagłębia Miedziowego”, „Solidarności Dolnośląskiej”.
14–18 XII 1981 uczestnik strajku w zakładzie pracy, członek KS. 21 XII zwolniony z pracy, po odwołaniu do Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu i przywróceniu 31 III 1982 ponownie zwolniony. 1982–1985 bez zatrudnienia. 1982–1986 jeden z założycieli, działacz (z Elżbietą Matusiak, Zbigniewem Starzyńskim) Komitetu Pomocy Represjonowanym w Głogowie, obserwator procesów politycznych działaczy podziemnej „S” (m.in. Jacka Franczuka, Jana Mikickiego i Zbigniewa Magolana). 1982–1983 współpracownik Tymczasowej/Tajnej MKK Ziemi Głogowskiej, 1983–1987 działacz MKK w Głogowie. 1982–1989 prowadził bibliotekę podziemnych wydawnictw. 1982–1989 organizator sieci kolportażu i kolporter podziemnych pism w województwach legnickim i zielonogórskim, m.in. „Tygodnika Mazowsze”, „Ogniwa”, „Woli”, „KOS-a”, „Tu i Teraz”, „Zagłębia Miedziowego”, „Solidarności Głogowskiej”, „Solidarności Walczącej”, „Z Dnia na Dzień”, „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, „CDN”. 1983–1986 kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany, 12 IV 1983 rewizja mieszkania. 1983–1985 współorganizator mszy za Ojczyznę w kościele św. Klemensa Hofbauera w Głogowie. 1985–1990 własna działalność gospodarcza (zakład naprawy pralek) w Szprotawie. 1986–1989 założyciel podziemnego Wydawnictwa Archiwum Dolny Śląsk-2 „S” w Głogowie, wytwórca, drukarz i kolporter solidarnościowych druków okolicznościowych, cegiełek itp. Przechowywał sztandary ZKR „S” PBKR Bytom O/Lubin, ZBK w Polkowicach, gromadził dokumentację z procesów politycznych i represji wobec działaczy opozycji. Od 11 II 1989 współorganizator struktur „S” w województwie zielonogórskim w ramach RKW „S” w Zielonej Górze.
IV–V 1989 członek Wojewódzkiego KO „S” tamże, 16 IV–21 VI 1989 współzałożyciel i członek Rejonowego KO „S” w Szprotawie, prowadzenie kampanii wyborczej kandydatów WKO „S” w Zielonej Górze. 21 VI 1989–1995 współzałożyciel, członek Komitetu Inicjatyw Obywatelskich w Szprotawie, 1990–1991 redaktor „Dwutygodnika Szprotawskiego”. IV 1990–IV 1992 członek, nast. przew. Międzyzakładowego Komitetu Organizacyjnego/MKK w Szprotawie. 1990–1994 radny Rady Miasta i Gminy Szprotawa z listy Niezależnych, 1990–1995 przew. Komisji Rewizyjnej. Od XI 1990 pracownik HM Głogów/KGHM Polska Miedź SA Oddział HM Głogów. 1990–1992 sternik załadunku ciągów technologicznych, 1992–2014 etatowy pracownik „S” tamże, od 2014 st. specjalista w Dziale Administracyjnym. Od XI 1990 członek KZ/Komisji Międzyzakładowej, 1992–2014 przew. KZ/KM, 1992–2014 delegat na WZD Zagłębia Miedziowego, 2002–2014 przew. Rady Regionalnej Sekcji Hutniczo-Przetwórczej Miedzi, 1992–2014 delegat na WZD Regionalnej Sekcji Hutniczo-Przetwórczej Miedzi z siedzibą w HM Głogów.
Do 12 XII 1988 rozpracowywany przez SB w ramach SOR krypt. Delegat.