Dąbrowski Czesław
Czesław Dąbrowski, ur. 6 IV 1950 w Starym Sączu. Ukończył Technikum Kolejowe w Nowym Sączu (1971).
1964–1968 w ZHP.
1971–2009 ślusarz, kontroler jakości, mistrz produkcji, dyspozytor zakładowy w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Nowym Sączu. W VI 1976 uczestnik przestoju w pracy na znak solidarności ze strajkującymi robotnikami w Ursusie i Radomiu.
W VIII 1980 współorganizator kilkugodzinnych przestojów w zakładzie. Od IX 1980 w „S”; członek Komisji Wydziałowej W-4, X 1980 – IX 1981 przew. Komitetu Koordynacyjnego „S” w Nowym Sączu, członek MKZ Małopolska. 9–11 I 1981 członek KS podczas strajku w Ratuszu w Nowym Sączu (11–19 I 1981 kontynuacja strajku w Domu Robotniczym ZNTK), I – VI 1981 uczestnik rozmów MKZ Małopolska – Komisja w Nowym Sączu z komisją rządową ws. niezrealizowanych postulatów; 23 X i 4 XI 1981 udzielał pomocy organizacyjnej strajkującym 1980 w ZSZ w Gorlicach, w I i II 1981 „S” RI w Rzeszowie i Ustrzykach Dolnych. VII 1981 delegat na I WZD Regionu Małopolska w Tarnowie.
XII 1981 –1989 w podziemnej „S”; uczestnik zbiórek pieniężnych na działalność związkową i pomoc represjonowanym i ich rodzinom, akcji ulotkowych, plakatowania i malowania haseł na murach. XII 1981– 1989 kolporter w zakładzie wydawnictw podziemnych, m.in. pism „Hutnik”, „Tygodnik Mazowsze”, „Wiadomości Nowosądeckie, książek Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Aleksandra Sołżenicyna oraz ulotek. 1985–1989 uczestnik spotkań organizowanych przez KIK w Nowym Sączu. W V 1988 współorganizator kilkugodzinnych przestojów w ZNTK na znak solidarności ze strajkującymi w kraju. Kilkakrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, zastraszany.
W 1989 uczestnik kampanii wyborczej KO w Nowym Sączu. Do 2009 w „S”, 1989–1994 członek prezydium KZ. Od 2010 na emeryturze.
X 1980 – 14 XII 1981 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO w Nowym Sączu w ramach SO krypt. Związkowcy. 14 XII 1981 – 7 XII 1984 zarejestrowany przez Wydz. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KW MO/WUSW jako TW ps. Wodniak; do 1984, poza jednym spotkaniem 23 XII 1981, nie utrzymywał kontaktu z SB. W XII 1984 po przekazaniu materiałów dot. TW do RUSW w Nowym Sączu, podczas rozmowy z funkcjonariuszem SB nie zgodził się na współpracę z SB.