Dąbrowski Leszek
Leszek Dąbrowski, ur. 13 III 1950 w Jarocinie. Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Ostrowie Wielkopolskim (1976).
1970–1972 w Kole Socjastycznym Związku Młodzieży Wojskowej, 1973–1983 członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
1967–1982 brygadzista w Jarocińskich Zakładach Przemysłu Maszynowego Leśnictwa Jaroma.
W XII 1970 uczestnik protestu w zakładzie po masakrze na Wybrzeżu.
29 VIII 1980 współorganizator akcji solidarnościowej w zakładzie ze strajkującymi robotnikami Wybrzeża. Od IX 1980 w „S”; skarbnik Komitetu Założycielskiego, nast. wiceprzew. KZ, od 15 IX 1980 skarbnik Tymczasowego MKZ/MKZ w Jarocinie. W 1981 inicjator powołania Rady Pracowniczej w zakładzie (od XI 1981 przew.).
14 XII 1981 współorganizator 2-godzinnego strajku w Jaromie; 15 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Ostrowie Wielkopolskim, 6 I 1982 aresztowany, 22 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. skazany przez Sąd Rejonowy w Jarocinie na 1,5 roku pozbawienia wolności w zawieszeniu. 1982 zwolniony z pracy, przywrócony na mocy decyzji Rejonowego Sądu Pracy w Jarocinie; od 1982 na rencie (1982–1983 dorabiał zbieraniem złomu i makulatury, 1984–1988 hodowlą nutrii). 1982–1988 działacz podziemnej Międzyzakładowej Komisji Związkowej „S” w Jarocinie (ze Stanisławem Szymczakiem, Stanisławem Kończalikiem, Edmundem Kaczmarkiem i Stanisławem Zmyślonym), w jego mieszkaniu odbywały się zebrania MKZ. 1982–1989 współpracownik TZR Wielkopolska w Poznaniu (m.in. kontakt z Leonardem Szymańskim), kolporter podziemnych wydawnictw z Poznania, m.in. pism „Obserwator Wielkopolski”, „Solidarność Walcząca” (odbieranych m.in. od Stanisława Grobelnego, L. Szymańskiego i Bogdana Narożnego) oraz z Wrocławia (od kierowców PKS w Jarocinie). 1983–1988 współorganizator pomocy finansowej dla represjonowanych oraz mszy za Ojczyznę w kościołach św. Antoniego i Chrystusa Króla w Jarocinie. 1985–1989 uczestniczył ze sztandarem Lokomotywowni Jarocin (ze S. Kończalikiem i S. Zmyślonym) we mszach w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Biechowie. 1985–1990 pracownik prywatnego zakładu rzemieślniczego.
W 1989 współzałożyciel KO w Jarocinie, od V 1989 członek Wojewódzkiego KO w Kaliszu. Od 1989 członek KZ w Jaromie, I – XI 1989 z-ca przew. Tymczasowej Rady Koordynacyjnej „S” w Jarocinie (w tym okresie w jego mieszkaniu odbywały się zebrania związkowe), od 4 XI 1989 przew. Międzyzakładowej Komisji Związkowej tamże, 2006–2014 Oddziału Terenowego Regionu Wielkopolska w Jarocinie, 1990–2014 delegat na WZD i członek ZR Wielkopolska, 1992–2014 członek prezydium ZR. 1990–1996 w PC (przew. koła w Jarocinie, członek Zarządu Wojewódzkiego w Poznaniu), 1996–2001 w AWS (przew. koła w Jarocinie, członek Zarządu Wojewódzkiego w Kaliszu).
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2015), Medalem Regionu Wielkopolska NSZZ Solidarność (2010).
1983–1985 rozpracowywany przez RUSW w Jarocinie w ramach SOR krypt. Związek; 1988–1989 w ramach KE krypt. Gorliwy.