Gabryszewski Andrzej
Andrzej Gabryszewski, ur. 1 IX 1940 w Toruniu. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydz. Matematyki, Fizyki i Chemii (1969); trzyletniego studium w Archidiecezjalnym Studium Teologicznym we Wrocławiu (1989).
1962–1964 nauczyciel matematyki w ZSZ w Żninie, 1964–1969 w Technikum Odlewniczym w Nowej Soli, 1969–1971 ekonomista w Dolnośląskich Zakładach Metalurgicznych Dozamet tamże, 1971–1974 informatyk w Biurze Projektowo-Badawczym Budownictwa Ogólnego Miastoprojekt w Zielonej Górze, 1974–1976 wykładowca w WSI tamże, 1977–1982 informatyk w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego tamże.
1965–1972 radny Miejskiej Rady Narodowej w Nowej Soli, 1966–1981 w SD.
Od IX 1980 w „S”, IX 1980 współorganizator KZ w BPBK, XI 1980–XII 1981 członek Komisji Rewizyjnej, członek Sekcji Biur Projektowych przy ogólnopolskiej Sekcji Budownictwa „S”.
16 XII 1981 współorganizator (m.in. z Andrzejem Włodkiem) protestu na terenie zakładu (wywieszono plakat upamiętniający XII 1970 i złożono pod nim wiązankę kwiatów), przesłuchiwany przez SB. 1982 zwolniony z pracy, 1982–1984 własna działalność gospodarcza, 1984–1990 kierownik, pracownik zielonogórskiej placówki Branżowego Ośr. Elektronicznej Techniki Obliczeniowej Budownictwa Rolniczego BETOR w Pruszczu Gdańskim (od 1986 formalnie zatrudniony w placówce w Kaliszu). 1983–1989 kolporter publikacji podziemnych, m.in. wydawanych w Nowej Soli oraz wrocławskich pism „Z Dnia na Dzień” i „Solidarność Walcząca” (w ramach siatki kolportażowej zorganizowanej przez Szczepana Bąka). 11 XII 1985 zatrzymany, 13 XII aresztowany, osadzony w AŚ w Zielonej Górze, 25 I 1986 zwolniony, 17 II 1986 śledztwo warunkowo umorzone.
1984 współorganizator
Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne.
przy parafii św. Antoniego w Nowej Soli, 1985–1989 współorganizator Tygodni Kultury Chrześcijańskiej oraz comiesięcznych spotkań z artystami, naukowcami i działaczami „S”.
1989 współzałożyciel KO „S” w Nowej Soli, członek KO „S” Województwa Zielonogórskiego, 1989–1991 poseł na Sejm z listy KO, 1990–1996 w PChD. 1990–2005 członek Stowarzyszenia Wspólnota Polska, 2000–2004 przew. Oddziału Zielonogórskiego tegoż. 1990–1994 kierownik Urzędu Rejonowego w Nowej Soli, 1998–2006 radny Rady Powiatu Nowosolskiego, 1998–2002 starosta pow., od 2004 na rencie, od 2005 na emeryturze. 2005 współorganizator obchodów 25-lecia „S” w Nowej Soli.
Wyróżniony nagrodą „S” Region Dolny Śląsk (1988).
30 IV 1982–21 XII 1984 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Zielonej Górze w ramach KE krypt. Elektronik; 23 XII 1985–29 IX 1989 przez p. III SB RUSW w Nowej Soli w ramach SOS krypt. Matryca.
Przemysław Zwiernik