Gawlik Radosław
Radosław Gawlik, ur. 23 VIII 1957 we Wrocławiu. Absolwent Wyższej Szkoły Transportu i Łączności w Żylinie (Czechosłowacja), Wydz. Eksploatacji i Ekonomii (1981).
1976–1980 w SZSP, 1977–1978 sekretarz Rady Ośrodka Studentów Polskich w WSTiŁ.
We IX 1980 organizator wiecu w Ośrodku Studentów Polskich w Żylinie, popierającego przemiany w Polsce, na którym oddał legitymację SZSP; autor artykułu o sytuacji w Polsce w polskim „Biuletynie Studenckim” tamże.
1982–1983 zasadnicza służba wojskowa, 1983–1987 nauczyciel w SP nr 79 i SP nr 22 we Wrocławiu. 1983–1989 organizator skrzynek kolportażowych, kolporter podziemnych pism, m.in. „Tygodnik Mazowsze”, „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Zero”, „Region”, „WiPek”, „A Cappella” oraz ulotek Ruchu WiP; udostępniał lokal na przechowywanie podziemnych wydawnictw czeskich i słowackich oraz bibliotekę działającą w ramach Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. 1985–1986 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Zero”. 1986–1989 uczestnik Ruchu WiP, organizator i uczestnik akcji ulotkowych, „kanapkowych”, sittingów, malowania haseł na murach oraz in. form protestów ulicznych, m.in. po katastrofie w Czarnobylu (m.in. 2 i 9 V 1986), marszów ws. zamknięcia Huty Siechnice (XI 1986 – 1989), akcji w obronie więźniów sumienia i politycznych, m.in. Sławomira Dutkiewicza i Kornela Morawieckiego (3 X 1986 w Warszawie, 29 X 1986, 28 X 1987, 29 II 1988 we Wrocławiu); uczestnik protestów przeciwko budowie elektrowni jądrowej w Żarnowcu (m.in. 29 II 1988). W 1987 redaktor i drukarz podziemnych ekologicznych pism „Tytuł Później”, „Ściek”, 1987–1988 współpracownik redakcji „Co Było”. 1987–1988 uczestnik głodówek Ruchu WiP w obronie aresztowanych za odmowę służby wojskowej w Bydgoszczy (IX 1987) i we Wrocławiu (V 1988). 12 IX 1987 uczestnik akcji Solidarności Polsko-Czechosłowackiej w Karkonoszach. XII 1987 – 1989 członek RKW Dolny Śląsk, autor w podziemnym piśmie „Region”. 1986–1989 wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, poddawany rewizjom, karany grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń (m.in. 5 XI 1987, 2 III 1988). W 1987 zwolniony z pracy, do 1989 prace dorywcze jako szklarz, malarz i murarz. 20 IV 1988 ukarany przez Kolegium ds. Wykroczeń przy Naczelniku Dzielnicy Wrocław-Stare Miasto grzywną za udział w nielegalnej manifestacji oraz przez Kolegium ds. Wykroczeń przy Naczelniku Dzielnicy Wrocław-Fabryczna 60 dniami aresztu za uporczywe uchylanie się od płacenia grzywien i podjęcia pracy; osadzony w ZK we Wrocławiu; 10 V Kolegium II instancji przy Prezydencie Miasta Wrocławia orzekło przerwę w odbywaniu kary. 26–28 II 1988 prelegent międzynarodowego seminarium ekologicznego Solidarni wobec zagrożenia w Gliwicach. 13 IV 1988 – jesień 1989 współkoordynator akcji Patronat, polegającej na opiece nad więźniami politycznymi w Czechosłowacji i Polsce. 10 VII 1988 sygnatariusz Deklaracji Solidarności Polsko-Czechosłowackiej na Śnieżniku; w 1988 uczestnik protestów w obronie prześladowanych działaczy praw człowieka w Czechosłowacji i Rumunii (m.in. 15 XI 1988 we Wrocławiu); od XI 1988 – 1989 członek Klubu Więźnia Granic.
W II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. – IV 1989 uczestnik obrad okrągłego stołu w podzespole ds. ekologii. IV – VI 1989 członek KO we Wrocławiu. 1989–2001 poseł RP z list KO/UD/UW. 1990–2004 w ROAD/UD/UW. XI 1997 – VI 2000 sekretarz stanu w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa/Ministerstwie Środowiska; od 2001 prezes Stowarzyszenia Eko-Unia we Wrocławiu, 2002–2003 przew. Związku Stowarzyszeń Polska Zielona Sieć w Krakowie, 2004–2008 przedstawiciel organizacji ekologicznych w Komitetach Monitorujących Rolny Sektorowy Program Operacyjny oraz Program Rozwoju Obszarów Wiejskich, odpowiedzialny za ekologię i ochronę przyrody. Od 2004 w Partii Zieloni 2004 (XII 2011–2013 współprzew., od III 2013 członek Rady Krajowej). 2007–2013 reprezentował organizacje społeczne w Komitecie Monitorującym Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).