Gilewicz Wojciech Jerzy
Wojciech Jerzy Gilewicz, ur. 20 XI 1943 we Lwowie. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1966).
1968 – XI 1981 w PZPR.
1966–1967 referent prawny w Fabryce Maszyn i Urządzeń Famak w Kluczborku; 1967–1969 aplikant w Prokuraturze Wojewódzkiej w Opolu; 1969–1970 radca prawny w Prezydium MRN w Nysie; 1970–1975 radca prawny, kierownik wydz. w Prezydium PRN w Krapkowicach; 1975–1978 w Opolskim Przedsiębiorstwie Surowców Wtórnych – Oddział w Kluczborku; 1978–1991 w Famaku tamże.
Od X 1980 w „S”. 1980 współorganizator „S” w rejonie Kluczborka; 1980–1981 współredaktor pisma „Nad Stobrawą” wydawanego przez MKZ/Międzyzakładowej Komisji Związkowej Ziemi Kluczborskiej. Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 radca prawny MKZ Ziemi Kluczborskiej; od III 1981, w okresie kryzysu bydgoskiego, w składzie konspiracyjnego zarządu miejscowej „S”. V 1981 wybrany na przew. MKZ Ziemi Kluczborskiej (funkcji tej nie objął z uwagi na swoją sytuację zawodową, obowiązki przew. pełnił nadal Stanisław Dobrzyński). Od VII 1981 członek zespołu redakcyjnego pisma „Prawda”, wydawanego przez ZR Śląska Opolskiego 1981 kandydat do wojewódzkich władz partyjnych PZPR (niewybrany). XI 1981 złożył legitymację partyjną PZPR w proteście przeciwko konfrontacyjnej postawie władz PRL wobec „S”.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Opolu, 31 XII 1981 zwolniony. 1983–1989 zaangażowany w podziemną działalność wydawniczo-kolportażową, m.in. jako autor tekstów publikowanych w podziemnej edycji pisma „Nad Stobrawą” (współpracownicy: Ryszard Gleich, Rafał Gleich, Jerzy Deptuła, Eugeniusz Głowicki i in.).
1989 współorganizator struktur „S” w rejonie Kluczborka, 1989–1992 przew. Międzyzakładowej Komisji Związkowej w Kluczborku. 24–25 II 1990 delegat na III WZD Regionu Śląsk Opolski, IV 1990 delegat na II KZD. 1991–2015 kancelaria radcy prawnego w Kluczborku. Od 2015 kancelaria adwokacka tamże.
31 XII 1981, w okresie internowania, w wyniku szantażu zarejestrowany przez Wydz. V KW MO w Opolu/p. V RUSW w Kluczborku w jako TW ps. Piast. Faktycznie symulował współpracę, próbując pod jej pozorem pozyskiwać informacje nt. SB i spraw ją interesujących. 26 VI 1986 wyrejestrowany jako TW. 3 XII 1986–13 X 1989 rozpracowywany przez p. V RUSW w Kluczborku w ramach SOR krypt. Zefir. 30 VIII 2012 Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym stwierdził prawomocnie prawdziwość oświadczenia lustracyjnego, zgodnie z którym „nie pracował, nie pełnił służby ani nie był współpracownikiem […] organów bezpieczeństwa państwa”.
Zbigniew Bereszyński