Głogowski Karol
Karol Głogowski, ur. 1 VII 1933 w Gowarczowie k. Końskich, zm. 22 X 2005 w Łodzi. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, kierunek prawo (1956).
W 1956 twórca (z Przemysławem Górnym) i przywódca Związku Młodych Demokratów (rozwiązał się w I 1957), od 30 XI 1956 przewodniczący Tymczasowego Zarządu Głównego ZMD, współautor ''Deklaracji ideowo-politycznej'', od 1962 zaangażowany w działalność samokształceniową b. członków ZMD. 1957-1976 członek Zrzeszenia Prawników Polskich, od 1960 adwokat, w 1968 usunięty z listy adwokatów. W III 1964 aresztowany za gromadzenie materiałów szkalujących PRL, we IX 1964 zwolniony na wniosek obrony z powodu trudnej sytuacji rodzinnej, 29 IX 1964 uniewinniony przez Sąd Powiatowy dla m. Łodzi, 5 III 1965, po rewizji prokuratora, ponownie uniewinniony przez Sąd Wojewódzki w Łodzi, 7 VIII 1965, w wyniku rewizji nadzwyczajnej, SN uchylił oba wyroki i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia, 2 II 1966 skazany wyrokiem Sądu Powiatowego dla m.st. Warszawy na 9 mies. więzienia w zawieszeniu na 2 lata, 9 V 1966, w wyniku ponownej rewizji prokuratora, Sąd Wojewódzki w Warszawie utrzymał wyrok w mocy. 1966-1968 uczestnik konspiracyjnych spotkań dyskusyjnych pracowników naukowych i studentów UW i UŁ organizowanych u Bernarda Tejkowskiego i Waldemara Siemińskiego. 1968-1970 bez zatrudnienia, 1970-1976 radca prawny (zgoda władz m.in. w wyniku interwencji Episkopatu Polski) w Zakładach Przemysłu Wełnianego im. 9 Maja w Łodzi. 1975-1976 uczestnik zbierania podpisów pod Listem do Sejmu PRL przeciwko proponowanym zmianom w Konstytucji, w 1976 zwolniony z pracy. 25 III 1977 współzałożyciel ROPCiO, w jego ramach współtwórca grupy Ruchu Wolnych Demokratów. 1978-1979, po rozłamie w ROPCiO, związany z grupą Leszka Moczulskiego, współtwórca Rady Zespołów Inicjatywy Obywatelskiej, członek Rady Rzeczników ROPCiO, 1978-1980 autor lub współautor wszystkich oświadczeń RWD.
Jesień 1980 – 1981 doradca łódzkiej „S”, I-II 1981 ekspert studentów łódzkich uczelni strajkujących ws. rejestracji NZS. Od 1981 ponownie adwokat.
Po 13 XII 1981 obrońca w procesie przywódcy strajku w Przędzalni Czesankowej Polanil i działacza KPN Ryszarda Kostrzewy. 12 I 1982, po zakwestionowaniu legalności dekretu o stanie wojennym, internowany w KW MO w Łodzi, następnie w Ośr. Odosobnienia w Łowiczu, zwolniony 30 IV 1982; autor listów i apeli do instytucji państwowych. Od 1983 członek Naczelnej Rady Adwokackiej.
1998/1999 obrońca Kazimierza Świtonia w procesie o postawienie krzyży na terenie niem. obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Od 2003 na emeryturze.
Odznaczony medalem O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 – 4 VI 1989 (2002).
1962-1990 rozpracowywany przez Wydz. III KM/KW MO/WUSW w Łodzi w ramach SOR krypt. Twórca.