Głódź Sławoj Leszek
Sławoj Leszek Głódź, bp, ur. 13 VIII 1945 w Bobrówce k. Siemiatycz. Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku, w VI 1970 święcenia kapłańskie; absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Wydz. Prawa (1976), 1980 doktorat ze wschodniego prawa kanonicznego w Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie.
1959–1963 jako uczeń LO w Sokółce współorganizator młodzieżowej organizacji konspiracyjnej Młode Orły, w IV 1963 współuczestnik wieszania plakatu przedstawiającego orła białego z sierpem i młotem, podpisanego „Polsko, tam twoja zguba”, niszczenia dekoracji 1-majowych, skazany na 1 rok więzienia w zawieszeniu na 5 lat (VIII 1963), wydalony ze szkoły z wilczym biletem; dzięki bp. Władysławowi Suszyńskiemu ukończył Liceum dla Pracujących (matura 1964); 1965–1967 zasadnicza służba wojskowa. 1970–1972 wikariusz w parafii św. Wincentego Ferreriusza w Szudziałowie; w 1980 pracownik nadzwyczajny Synodu Biskupów w Rzymie, następnie notariusz Kurii Arcybiskupiej w Białymstoku, wykładowca Wyższego Seminarium Duchownego, dyr. Studium Wyższej Wiedzy Religijnej.
W 1981 delegowany przez bp. Edwarda Kisiela do kontaktów z „S”; 3 V 1981 (w zastępstwie zmarłego kilka dni wcześniej nieformalnego kapelana „S” ks. Witolda Pietkuna) odprawił mszę św. i wygłosił homilię na placu przy ul. Leszczynowej w Białymstoku; w VI 1981 poświęcił sztandar Regionu Białystok, 31 VIII 1981 sztandary KZ Białostockich Zakładów Przemysłu Bawełnianego Fasty i Białostockich Zakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego; inicjator ustawienia przez członków „S” RI w Bobrówce krzyży z tablicami upamiętniającymi koronację obrazu MB Różanostockiej oraz ku czci kard. Stefana Wyszyńskiego; od IX 1981 pracownik Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich Stolicy Apostolskiej; na jego zaproszenie delegacja ZR Białystok wyjechała do Rzymu na spotkanie z Janem Pawłem II (19 XI 1981).
Po 13 XII 1981 przekazał do RWE
informacje od Stanisława Marczuka z Białegostoku o represjach wobec działaczy „S”; duszpasterz polskich emigrantów w obozie w Pavonie; współpracownik sekcji polskiej Radia Watykańskiego.
Od 21 I 1991 bp polowy WP; 23 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1991 przyjął sakrę biskupią; od 28 IV 1991 gen. brygady, od 11 XI 1993 gen. dywizji. W 1995 delegowany przez Konferencję Episkopatu Polski do opieki duszpasterskiej nad harcerstwem; od 2001 krajowy duszpasterz kombatantów. 17 VII 2004 podniesiony do godności arcybiskupa; od VIII 2004 ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej; członek rady stałej KEP, przewodniczący Rady ds. Środków Masowego Przekazu, Zespołu ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja. Od 14 III 2007 współprzewodniczący Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu Polski; od 17 IV 2008 metropolita gdański.
Wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Białegostoku (1995), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1995), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998).