Gołygowski Krzysztof
Krzysztof Gołygowski, ur. 12 XI 1954 w Będzinie. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Informatyki i Zarządzania (1979).
1965–1972 w ZHP.
1979–1983 z-ca naczelnika Rejonowej Stacji PKP Wrocław Świebodzki w Dyrekcji Rejonowej Kolei Państwowych we Wrocławiu, Stacji PKP Wrocław Nadodrze, nast. urzędnik w DRKP.
Od IX 1980 w „S”; IX/X przew. Komitetu Założycielskiego, od X 1980 KZ na Stacji PKP Wrocław Świebodzki. 24 IX 1980 – III 1981 współzałożyciel, przew. Okręgowej Komisji Porozumiewawczej Kolejarzy we Wrocławiu; 21–27 X 1980 współorganizator i uczestnik głodówki kolejarzy w Lokomotywowni PKP Wrocław Główny. Od X 1980 wiceprzew., od III 1981 przew. Międzyokręgowej Komisji Porozumiewawczej Kolejarzy „S”; od X 1981 przew. Krajowej Sekcji Kolejarzy „S”. 1980–1981 uczestnik rozmów z przedstawicielami Ministerstwa Komunikacji. W VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, IX/X delegat na I KZD. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. – XII 1981 współzałożyciel, redaktor i autor niezależnego pisma „Semafor”.
13–17 XII 1981 w ukryciu, nast. ujawnił się. XII 1981 – jesień 1982 wielokrotnie zatrzymywany. 31 VIII 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Strzelinie, 2 IX zwolniony. 1983–1988 zatrudniony w Zakładach Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Polar we Wrocławiu, 1988–1990 w Dolnośląskiej Izbie Rzemieślniczej tamże.
1990–1993 własna działalność gospodarcza. 1992–2006 członek Okręgowej Sekcji Kolejarzy „S” Dolny Śląsk. 1993–1999 prezes Solkol Sp. z o. o. we Wrocławiu. 1993–1997 wydawca, przew. kolegium redakcyjnego i autor w „Wolnej Drodze”, 1999–2000 zatrudniony w PKP Zakładzie Usług Socjalnych we Wrocławiu, 2000–2002 prezes w Kolejowym Przedsiębiorstwie Turystyczno-Wypoczynkowym Natura Tour Sp. z o. o. w Warszawie, 2002–2008 w Biurze Podróży Omega Travel Sp. z o. o. we Wrocławiu; od 2008 doradca gospodarczy (finanse i księgowość).
16 XII 1981 zarejestrowany przez Wydz. II KW MO we Wrocławiu jako TW ps. S. Malinowski do SO krypt. Centrala.