Grajcarek Kazimierz
Kazimierz Grajcarek, ur. 17 IV 1952 w Międzybrodziu Bialskim k. Bielska-Białej.
Ukończył ZSZ przy Zakładach Przemysłu Włókienniczego w Bielsku-Białej (1969).
1979–1981 w PZPR.
1966–1979 ślusarz-mechanik w ZPW Bielska Dzianina tamże. 1979–1990 górnik, ratownik górniczy w KWK Silesia w Czechowicach-Dziedzicach.
Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego w KWK Silesia, od I 1981 wiceprzew. KZ, VII 1981 delegat na I WZD Regionu Śląsko-Dąbrowskiego.
Od 13 XII 1981 przew. TKZ w KWK Silesia, 1982–1989 kolporter prasy podziemnej (m.in. „Tygodnika Mazowsze”, „Solidarności Podbeskidzia”), 28 VIII 1982 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu, 2 XII 1982 zwolniony. 20 VIII 1988 organizator strajku i przew. KS w KWK Silesia, nast. przew. Tymczasowej KZ.
Od 19 X 1988 członek Regionalnej Komisji Organizacyjnej NSZZ „S” Regionu Podbeskidzie, od 22
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1989 wiceprzew. Prezydium RKO ds. przestrzegania prawa i praworządności, 1989–2018 delegat na WZD Regionu Podbeskidzie i KZD, 1989, 1992, 1995 kandydat na przew. ZR, 1989–1992 wiceprzew. Regionu Podbeskidzie.
1992–1993 ratownik górniczy w KWK Silesia. 1992–1995 członek KKR, 1996–2018 członek KK, 1993–1998 wiceprzew. Sekcji Krajowej Górnictwa Węgla Kamiennego NSZZ „S”, 1998–2018 przew. Rady Sekretariatu Górnictwa i Energetyki NSZZ „S”, 2002 kandydat na przew. KK. 2018 międzyzwiązkowy koordynator ds. projektu Społeczny PRE_COP24 – konferencja w Katowicach. Od 2018 na emeryturze.
Od 1995 członek, 1999–2010 prezes Polsko-Amerykańskiego Stowarzyszenia na rzecz Bezpieczeństwa i Higieny Pracy.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
1988–6 I 1989 rozpracowywany przez p. V-2 RUSW w Pszczynie w ramach SOR krypt. Bunt.
Artur Kasprzykowski