Graniczka Leszek Edward
Leszek Edward Graniczka, ur. 15 III 1950 w Jaszczowie k. Lublina. Ukończył ZSZ przy WSK PZL Świdnik (1966) oraz Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Świdniku (1976).
1966-1972 szlifierz narzędziowy w WSK PZL, od XII 1972 zatrudniony w MO (z przydziałem do ZOMO), we IX 1973 zwolnił się na własną prośbę, 1973-1982 ponownie pracownik WSK PZL, VIII 1983 – IV 1984 kontroler jakości produkcji w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Nowym Krępcu k. Świdnika.
8-11 VII 1980 współorganizator strajku w WSK PZL, członek KS; od IX 1980 w „S”, członek Prezydium Komitetu Założycielskiego w WSK PZL, przewodniczący Komisji Wydziałowej na Wydz. Narzędziowym W-060, od XII 1980 członek Prezydium KZ; od III 1981 członek Społecznej Komisji ds. przygotowania wyborów Samorządu Pracowniczego w WSK PZL; stały przedstawiciel WSK PZL (z Józefem Adamczykiem i Stanisławem Blicharzem) w Sieci. W VII 1981 przewodniczący Grupy Koordynacyjnej Samorządu Pracowniczego Regionu Środkowo-Wschodniego, od VIII 1981 wiceprzewodniczący Regionalnej Komisji Porozumiewawczej Rad Pracowniczych Regionu Środkowo-Wschodniego. W XII 1981 uczestnik przygotowań do 1. zjazdu Polskiej Partii Pracy, zainicjowanej w ramach Sieci.
13-15/16 XII 1981 uczestnik strajku w WSK PZL, członek KS. 24 XII 1981 zatrzymany, przetrzymywany w areszcie KM MO w Świdniku, 28 XII 1981 aresztowany na mocy postanowienia Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Lublinie, przetrzymywany w AŚ w Lublinie, 5 I 1982 oskarżony o udział w zorganizowaniu i kierowanie strajkiem, 13 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 skazany w postępowaniu doraźnym (z Józefem Kępskim i Stanisławem Pietruszewskim) na 3 lata więzienia wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, od 2 III 1982 przetrzymywany w AŚ Warszawa-Mokotów, od 17 IV 1982 w ZK w Łęczycy, od 4 VI 1982 w ZK w Hrubieszowie, od 20 XII 1982 przerwa w odbywaniu kary ze względu na trudną sytuację rodzinną, 12 V 1983 zwolniony warunkowo na mocy aktu łaski Rady Państwa na 2-letni okres próbny; 14 IX 1983 decyzją Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie objęty amnestią z 21 VII 1983. W 1982 zwolniony z pracy; po wyjściu bez zatrudnienia, korzystał z pomocy finansowej podziemia oraz pomocy żywnościowej od Kościoła i z Zachodu.
Od V 1984 na emigracji w Szwecji; od 1986 pracownik narzędziowy zakładów Electrolux. W l. 80. uczestnik manifestacji pod Ambasadą PRL w Sztokholmie. Od 1988 członek Koła Zjednoczenia Polskiego w Jönköping, od 1990 członek Zarządu, od 2009 wiceprzewodniczący Delegat na Zjazd Kongresu Polaków, zrzeszającego organizacje polonijne w Szwecji.