Hennel Wacław
Wacław Hennel, ur. 10 VI 1928 w Chorzowie. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Chemiczny (1951), studiów podyplomowych w Imperial College of Science and Technology w Londynie w ramach stypendium UNESCO (1964); w 1964 doktorat.
W czasie II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. wojny światowej, by uniknąć wywozu na roboty do Niemiec, pracownik Zakładów Azotowych w Mościcach k. Tarnowa; członek Szarych Szeregów przy 16. Pułku Piechoty AK Ziemi Tarnowskiej. 1952-1954 przymusowo zatrudniony w Zakładach Mechanicznych im. Józefa Stalina w Łabędach, od 1954 pracownik Laboratorium Badawczego Zakładów Azotowych Kędzierzyn (pracował m.in. nad doskonaleniem ówczesnych reaktorów syntezy amoniaku), 1965-1969 oddelegowany do pracy na Kubie (rozruch pierwszej fabryki amoniaku w Matanzas), równolegle wykładowca na Wydz. Technicznym Uniwersytetu Hawańskiego, 1969-2004 kierownik Pracowni Syntezy Amoniaku w Instytucie Nawozów Sztucznych w Puławach.
Od IX 1980 w „S”, współorganizator Komitetu Założycielskiego w INS. 1980-1981 uczestnik jako ekspert prac Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki „S”. W III 1981 współzałożyciel, następnie prezes KIK w Puławach (w 1983 rozwiązanego przez władze).
1982-1989 kolporter wydawnictw podziemnych w Puławach, autor podziemnych ulotek i apeli, m.in. „Listu bezpartyjnych do partyjnych”, rozprowadzonego na terenie kraju. Od 1982 drukarz ulotek, broszur i znaczków poczt podziemnych (we współpracy z Marią Kapturkiewicz-Szewczyk i jej mężem Bogdanem Szewczykiem w ich pracowni artystyczno-plastycznej w Puławach, tzw. Zachcie, oraz z Wiesławem Rymkiewiczem). W 1984 współautor broszury ''Nie było miejsca dla Ciebie...'', opisującej protest młodzieży w Zespole Szkół Rolniczych w Miętnem. 1985-1989 współorganizator (z ks. Ryszardem Gołdą) cyklu wykładów nt. społecznej nauki Kościoła w parafii Miłosierdzia Bożego w Puławach; współorganizator Radia „S” Ziemi Puławskiej (z przenośnego nadajnika i składanego masztu wykonanego własnoręcznie z rurek odkurzacza nadawał z Zenonem Benickim i Janem Okoniem audycje ze skarpy nadwiślańskiej w Górze Puławskiej k. Puław).
W 1989 członek KO w Puławach, uczestnik kampanii wyborczej KO „S”: drukarz i kolporter ulotek wyborczych. 1989-1993 główny konstruktor największego w Polsce reaktora syntezy amoniaku zastosowanego w ZA Kędzierzyn. Od 2004 na emeryturze.
Autor i współautor kilkudziesięciu patentów, autor publikacji w polskich, brytyjskich i niemieckich czasopismach fachowych.
Laureat Zespołowej Nagrody Państwowej I st. w Dziedzinie Postępu Technicznego (1964), nagrody Za największe osiągnięcie w Polskiej Chemii w roku 1993 przyznawanej przez Fundację Porczyńskich (1994). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2000), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2000).