Jagodziński Michał Leonard
Michał Leonard Jagodziński, ur. 23 VII 1948 w Toruniu. Absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, kierunek filologia polska (1973).
1973-1982 młodszy redaktor, redaktor, starszy redaktor w Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy; XI 1983 – 1988 współwłaściciel Zakładu Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych w Bydgoszczy. W 1968 uczestnik wieców studenckich na UMK, kolporter ulotek.
Od jesieni 1980 w „S”, X 1980 – I 1981 przewodniczący Komitetu Założycielskiego w RPR, od X 1980 delegat „S” w kolegium RPR; 23 X 1980 uczestnik spotkania założycielskiego Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Radia i Telewizji we Wrocławiu; współzałożyciel „Biuletynu Informacyjnego”; od I 1981 przewodniczący Komisji Rewizyjnej w RPR; do 13 XII 1981 autor wielu reportaży, audycji nt. działalności „S” w Regionie m.in. ''Dzień dziewiętnasty'', ''Anatomia strajku''.
Po 13 XII 1981 objęty zakazem wstępu na teren rozgłośni, 17 XII 1981 – II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 podejmował próby zorganizowania środowisk niezależnych, głównie dziennikarzy i przedstawicieli bydgoskich zakładów (zbieranie informacji), w I 1982 (wraz ze Zdzisławem Pająkiem i Jolantą Kuligowską-Roszak) zwolniony z pracy. W 1984 współautor reportażu (z J. Kuligowską-Roszak) o śmierci ks. Jerzego Popiełuszki (emisja dopiero w l. 90 w PR1 Polskiego Radia). Od II 1982 organizator Ogólnopolskiego Komitetu Oporu w Bydgoszczy, założyciel podziemnego pisma „Protest” (do wydania 1. nr. nie doszło z powodu rozbicia grupy OKO), do IV 1982 sporadycznie kolporter wydawnictw podziemnych. W IV 1982 aresztowany, przetrzymywany w KW MO w Bydgoszczy, następnie w Inowrocławiu, skazany przez Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 3 lata, 22 XII 1982 zwolniony. 1983-1987 współorganizator, uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy, 1984-1987 współorganizator, aktywny uczestnik (jako doświadczony dziennikarz i radiowiec) Dni Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy. X 1988 – III 1989 w Wielkiej Brytanii.
IV-XI 1989 członek KO „S”, organizator audycji wyborczych KO „S”, 1989-1990 redaktor „Tygodnika Obywatelskiego Solidarność”, w 1989 uczestnik reaktywowania Oddziału SDP w Bydgoszczy, pierwszy prezes, od 1989 członek Zarządu Głównego SDP, XI 1989 – 2000 redaktor, od II 1990 dyr. Regionalnej Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, od III 1993 prezes Polskiego Radia Pomorza i Kujaw SA; w 1998 absolwent studiów podyplomowych z zakresu ekonomii w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie; 2001-2003 współwłaściciel Agencji Pracy i Doradztwa Personalnego Kontrakt Sp. z o.o., 2004-2006 prezes Spółki Ortis-sets, od 2006 prezes Zarządu Polskiego Radia PIK.
Laureat II nagrody w Ogólnopolskim Konkursie na Słuchowisko Radiowe za słuchowisko ''Dmuchawiec'' i wielu in. konkursów Polskiego Radia, m.in. za reportaż ''Ojcze nasz któryś jest'' (1979).