Jagusiewicz Marian Eugeniusz
Marian Eugeniusz Jagusiewicz, ur. 12 VIII 1937 w Biłgoraju. Ukończył Zaoczne Technikum Ekonomiczne im. Augusta i Juliusza Vetterów w Lublinie (1970).
1953-1954 pracownik Włosiankarskiej Spółdzielni Pracy w Biłgoraju, 1955-1964 Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, 1964-1971 Zakładów Przemysłu Dziewiarskiego Mewa, 1971-1976 Biłgorajskich Zakładów Naprawy Samochodów, 1976-1988 Przedsiębiorstwa Budownictwa Inżynieryjno-Drogowego w Biłgoraju.
Od X 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego, od XII 1980 KZ w PBID. Od VI 1981 przewodniczący Zarządu Oddziału „S” Ziemi Biłgorajskiej.
13-15 XII 1981 w ukryciu na plebanii kościoła Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. 15 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Krasnymstawie, od 9 I 1982 we Włodawie, od 23 IV 1982 w Kwidzynie, od 30 XI 1982 na przepustce, 6 XII 1982 uchylono internowanie. 1982-1989 działacz podziemia: kolporter podziemnych wydawnictw; działacz komisji charytatywnej przy kościele św. Bartłomieja w Sitańcu k. Zamościa, współorganizator Mszy za Ojczyznę w kościołach Wniebowzięcia NMP i św. Marii Magdaleny w Biłgoraju oraz spotkań w ramach Duszpasterstwa Rodzin. W 1985 sygnatariusz Apelu 100 nawołującego do bojkotu wyborów do Sejmu PRL, uczestnik akcji niezależnej kontroli frekwencji wyborczej. 9 X – 22 XI 1985 zaangażowany w pomoc ukrywającemu się Janowi Skrokowi. Wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, wielokrotne rewizje w mieszkaniu. 1984-1988 przewodniczący Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego w PBI-D, wykorzystywanego jako przykrywka do działalności podziemnej. Wiosną 1988, po kilkuletnich szykanach (przenoszenie na gorsze stanowiska, odbieranie premii, nieprzyznawanie dodatków drożyźnianych), zwolnił się z pracy.
1988-2002 własna działalność gospodarcza. W 1989 uczestnik reaktywowania Zarządu Oddziału „S” Ziemi Biłgorajskiej, 2001-2005 przewodniczący Koła Emerytów i Rencistów przy ZO. Od 1989 przewodniczący Rejonowego KO Ziemi Biłgorajskiej. 1990-1994 wiceprzewodniczący Rady Miasta Biłgoraj z listy KO, przewodniczący Komisji Bezpieczeństwa. 1998-2002 radny Miasta Biłgoraj z listy AWS: współinicjator uchwały o zmianie nazwy jednej z ulic na ul. Jana Pawła II oraz parku na Park Solidarności, uchwały o sprowadzeniu do Biłgoraja polskiej rodziny z Kazachstanu oraz nadania trzem kapelanom biłgorajskiej „S” tytułu Honorowego Obywatela Miasta Biłgoraja, współinicjator i współorganizator budowy w Biłgoraju Pomnika Krzyża Katyńskiego i Pomnika Jubileuszowego na 2000 lat chrześcijaństwa oraz powstania tablic pamiątkowych: Ofiar UB i Zbrodni Komunistycznych, Ofiar Gestapo, Kapelana „S” ks. Jerzego Popiełuszki i XX-lecia „S”. 1990-2005 członek Zarządu Spółki do Zagospodarowania Wspólnot Gruntowych w Biłgoraju. Od 1991 członek Stowarzyszenia Internowanych Zamojszczyzny, od 1999 Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Oddział w Lublinie. W 2006 członek Zarządu Powiatowego LPR. Redaktor i wydawca publikacji ''Kronika wydarzeń 1980-1990. Kalendarium biłgorajskiej „Solidarności”'', cz. I i II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. (Biłgoraj 2001-2004). 1995-1996 inicjator i współorganizator Regionalnego Festiwalu Pieśni Patriotycznej i Legionowej oraz redaktor i wydawca związany z festiwalem ''Śpiewnika pieśni patriotycznej i legionowej'' (Biłgoraj 1995, 1996).
II 1983 – IV 1989 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Zamościu/RUSW w Biłgoraju w ramach SOR krypt. Znienawidzony.