Jakubowski Tadeusz
Tadeusz Jakubowski, ur. 11 I 1947 w Karnkowie k. Grodkowa. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Matematyczno-Fizyczno-Chemiczny (1970), w 1975 doktorat.
1973-1991 pracownik naukowy UWr; 1987-2006 projektant systemów informatycznych w firmach Winuel, Pozyton, Mikronika. W III 1968 uczestnik strajku okupacyjnego na UWr. 1977-1980 współpracownik, kolporter wydawnictw KOR, następnie KSS KOR; w VI 1977 sygnatariusz petycji wrocławskich naukowców w obronie aresztowanych członków i współpracowników KOR. 1978-1980 współpracownik ROPCiO. W III 1980 kolporter materiałów niezależnych, uczestnik akcji bojkotu wyborów do Sejmu PRL.
Od IX 1980 w „S”, członek i rzecznik Prezydium Komitetu Założycielskiego, od
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1981 wiceprzewodniczący KZ na UWr; redaktor pisma „Komunikat KZ NSZZ przy Uniwersytecie Wrocławskim”.
13 XII 1981 uczestnik strajku, organizator i tajny przewodniczący KS na UWr; następnie w ukryciu do 25 IX 1982. Od I 1982 bliski współpracownik, nast, członek RKS, współorganizator i prowadzący Sekretariat RKS, opracował urządzenie szyfrujące i szyfry do kontaktów na szczeblu krajowym oraz pomiędzy ważnymi komórkami lokalnymi; po odejściu grupy Kornela Morawieckiego organizator nowych struktur RKS i kontaktów z wiodącymi zakładami pracy we Wrocławiu; od VII 1982 szef i organizator Radia „S” we Wrocławiu, do XI 1982 organizator emisji 7 audycji. 31 VIII 1982 współorganizator manifestacji we Wrocławiu. Autor w podziemnym piśmie „Z Dnia na Dzień”. Po ujawnieniu się powołany do służby w Wojskowym Obozie Specjalnym, gdzie się nie stawił (dzięki pomocy znajomego lekarza hospitalizowany XI 1982 – I 1983), już podczas pobytu w szpitalu współpracownik nowego szefa Radia „S” Tadeusza Kozara. Doradca i bliski współpracownik przewodniczącego RKS Władysława Frasyniuka. Wielokrotnie zatrzymywany, szykanowany.
W 1989 uczestnik kampanii wyborczej KO „S”. 1989-1992 współzałożyciel, następnie prezes ZChN we Wrocławiu, członek Zarządu Krajowego ZChN; 1992-1993 inicjator tamże Ruchu Chrześcijańsko-Narodowego Akcja Polska Antoniego Macierewicza, prezes Zarządu Wojewódzkiego, członek Zarządu Krajowego; od 1995 członek Akcji Katolickiej. 1991-1993 st. wykładowca w Instytucie Matematyki Politechniki Wrocławskiej; od 2006 pracownik naukowy, dziekan w Wyższej Szkole Informatyki Stosowanej.
Odznaczony Medalem Jana Pawła II oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
21 VI 1977 – 12 XII 1978 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Mąciciele, 1 VIII 1983 – 4 X 1984 przez Wydz. V WUSW we Wrocławiu w ramach SOR krypt. Wiktoria.
Maciej Olejniczak