Kaczor Kazimierz Julian
Kazimierz Julian Kaczor, ur. 9
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1941 w Krakowie. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, Wydz. Lalkarski (1964) i Wydz. Aktorski (1965). Aktor.
1959-1960 maszynista w Teatrze Lalkowym Groteska w Krakowie, 1965-1973 aktor w Starym Teatrze w Krakowie, 1973-1974 w Teatrze Współczesnym w Warszawie, od 1974 w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Od 1960 członek Polskiego Związku Żeglarskiego. 1965-1976 w PZPR. 1965-1980 członek Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki, 1966-2005 ZASP-SPATiF. 1974-1979 związany z salonem kultury niezależnej Anny i Tadeusza Walendowskich (przy ul. Puławskiej w Warszawie), współzałożyciel biblioteczki wydawnictw niezależnych w Teatrze Powszechnym.
Od IX 1980 współorganizator „S” w Teatrze Powszechnym w Warszawie; w VI i XII 1981 delegat na I i II WZD Regionu Mazowsze, IX/X 1981 delegat na I KZD.
1981-1987 uczestnik bojkotu mediów. 1982-1983 i 1986-1987 współorganizator i nieformalny przewodniczący „S” Artystów Teatralnych i Filmowych. 1982-1983 autor w pismach podziemnych: „Tygodnik Mazowsze”, „KOS”, „Robotnik”; 1982-1983 redaktor, organizator pracy redakcji i kolportażu „Biuletynu Teatralnego”. W 1983 organizator nagrań dla Radia „S”. 1984-1986 uczestnik rejsu zorganizowanego przez Tony’ego Halika i koncertów w Polskim Instytucie Teatralnym w Nowym Jorku poświęconych pamięci ks. Jerzego Popiełuszki; 1987-1989 działacz Komitetu Kultury Niezależnej odpowiedzialny za teatr. Uczestnik występów w kościołach, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, podczas Tygodni Kultury Chrześcijańskiej oraz Mszy za Ojczyznę, działacz
Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Duszpasterstwa Środowisk Twórczych, powstały w wyniku (zapoczątkowanej przy organizowaniu Tygodni Kultury Chrześcijańskiej) współpracy środowisk artystycznych z Kościołem. Od IX 1978 ks. Wiesław Niewęgłowski prowadził w parafii św. Anny w Warszawie (kościół akademicki) cykliczne spotkania z twórcami (zwykle w 2. czwartek miesiąca); rozpoczynały się mszą św., nast. podejmowano tematy, które sugerowali uczestnicy. W spotkaniach brało udział zwykle kilkadziesiąt osób: aktorów, dziennikarzy, pisarzy. W III 1980 prymas Stefan Wyszyński oficjalnie ustanowił ks. W. Niewęgłowskiego Duszpasterzem Środowisk Twórczych w Warszawie. 16 IX 1980 powstał Komitet Porozumiewawczy Środowisk Twórczych i Naukowych. 27-29 III 1981 odbyły się pierwsze rekolekcje dla środowisk twórczych, 11 X prymas Józef Glemp wyraził zgodę na stałą, coniedzielną mszę św. dla środowisk twórczych w parafii św. Anny. Do XI 1981 DŚT objęło swoją posługą ok. 800 twórców. Duszpasterstwa zorganizowano także poza Warszawą, m.in. w Lublinie i Łodzi.
i Duszpasterstwa Hutników. Wielokrotnie przesłuchiwany i zastraszany (w 1982 spalono mu samochód).
1989-1992 przewodniczący Sekcji Krajowej Kultury i Sztuki „S”, w XII 1989 delegat na III WZD Regionu Mazowsze, w IV 1990 delegat na II KZD. 1990-1993 przewodniczący Sekcji Dramatu Związku Artystów Scen Polskich; 1992-1993 członek Rady Kultury przy Prezydencie RP; 1996-2002 prezes ZASP; 1999-2002 członek Związku Zawodowego Aktorów Polskich.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1979), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2010).
Od 25 I 1977 rozpracowywany przez Wydz. III KS MO w ramach SOR krypt. Krakus; od 6 II 1982 przez Wydz. III-1 KS MO w ramach KE krypt. Hydra.
Anna Grażyna Kister