Kaczorowski Stefan Bronisław
Stefan Bronisław Kaczorowski, ur. 18 XI 1899 w Ośnie k. Aleksandrowa Kujawskiego, zm. 1 I 1988 w Łodzi. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa (poł. l.20).
Od 1919 współzałożyciel i czołowy działacz warszawskiego koła Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej (członek zarządu, 1921–1922 kierownik sekcji polityczno-społecznej, 1922–1925 członek Rady Naczelnej, 1926–1927 kierownik sekcji zagadnień narodowościowych, prezes). 1926–1928 redaktor nacz. pisma „Pracownik Polski”. 1926 współorganizator Chrześcijańskich Uniwersytetów Robotniczych i Chrześcijańskiego Związku Młodzieży Pracującej Odrodzenie (1926–1929 prezes ChZMP). 1928–1933 redaktor pisma „Pro Christo – Wiara i Czyn” (od 1930 redaktor nacz.). 1922–1937 w Chrześcijańskiej Demokracji (1931–1934 sekretarz generalny), od 1937 członek Zarządu Głównego SP. Od 1934 pracował jako adwokat.
1939 uczestnik kampanii wrześniowej, od 1939 pracownik zarządu PCK Warszawa-Północ, 1939–1944 żołnierz ZWZ/AK. Od 1941 prezes Zarządu Stołecznego SP oraz członek Rady Jedności Narodowej. 1942–1944 redaktor konspiracyjnego organu SP „Reforma”. 1944 uczestnik powstania warszawskiego. Po upadku powstania przeniesiony na teren woj. łódzkiego, do I 1945 z-ca delegata, I – VII 1945 delegat okręgowy Delegatury Rządu RP na Kraj w Łodzi.
1945 współorganizator SP w woj. łódzkim, prezes Zarządu Wojewódzkiego. W XI 1945 zagrożony aresztowaniem opuścił Polskę; do 1957 na emigracji w Belgii, Francji, Wielkiej Brytanii i USA. 1946–1947 członek Komitetu Zagranicznego SP w Londynie. 1947–1948 prezes SP na emigracji. W VIII 1955 członek Rady Naczelnej SP i wiceprezes stronnictwa. 1956–1957 wiceprezes Rady Jedności Narodowej w USA.
W 1957 powrócił do Polski. 1957–1964 adwokat w Zespole Adwokackim nr 1 w Łodzi, obrońca w procesach politycznych (m. in. 1963–1966 doradca i pełnomocnik rolników, którym łódzkie władze administracyjne nakazywały rozbiórkę krzyży i kapliczek przydrożnych naprawionych lub odbudowanych po wojnie). W 1966 zatrzymany z delegacją rolników przybyłą do Zduńskiej Woli do sekretarza Episkopatu Polski Bronisława Dąbrowskiego, w jego mieszkaniu przeprowadzono rewizję. W trakcie przeszukania zakwestionowano egz. autorski jego książki Wspomnienia i uwagi uczestnika Powstania Warszawskiego, zaś poglądy w niej zawarte stały się pretekstem do wytoczenia sprawy karnej, w wyniku której został zawieszony w prawach adwokackich. Od 1964 radca prawny.
I 1977 – IX 1977 członek KOR. 25 III 1977 współzałożyciel ROPCiO. W
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1979 współtwórca Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. 1980 współzałożyciel niezależnego Ruchu Chrześcijańsko-Społecznego. Publicysta prasy niezależnej („Opinia”, „Wolne Słowo”, „Wolny Polak” i „Rzeczpospolita”.)
Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006).
1962–1985 rozpracowywany przez Wydz. IV KM/KW MO/WUSW w Łodzi w ramach KE/SOR krypt. Chadek.
Grzegorz Majchrzak