Kaczyński Lech
Lech Kaczyński, ur. 18 VI 1949 w Warszawie, zginął 10 IV 2010 w katastrofie lotniczej k. Smoleńska (Rosja). Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1971), w 1980 doktorat, w 1990 habilitacja, od 1996 prof.
1971-1997 pracownik naukowy Katedry Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego. W 1976 zbierał pieniądze dla represjonowanych po wydarzeniach Czerwca robotników Ursusa i Radomia. Od 1977 współpracownik Biura Interwencyjnego KOR, następnie KSS KOR, 1978-1980 autor w niezależnym piśmie „Robotnik Wybrzeża”, kolporter „Robotnika” i „Biuletynu Informacyjnego” KSS KOR; działacz WZZ Wybrzeża, prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z prawa pracy i historii.
W VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, doradca MKS, współautor tekstu Porozumienia Gdańskiego; w 1980 szef Biura Interwencyjnego, kierownik Zespołu Analiz Bieżących MKZ Gdańsk; w VII 1981 delegat na I WZD Regionu Gdańsk, członek ZR; delegat na I KZD, członek Komisji Programowej, przewodniczący zespołu ds. uregulowania stosunków z PZPR.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Strzebielinku, zwolniony 15 X 1982. 1982-1988 członek zespołu doradców Lecha Wałęsy; od 1983 uczestnik posiedzeń TKK oraz prac RKK Gdańsk; opracowywał raporty nt. prawa w Polsce, udzielał wskazówek działaczom wzywanym na przesłuchania. Od 1985 w regionalnej Radzie Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku; od I 1986 członek TKK „S”. 1987-1989 w składzie sekretariatu KKW (z Andrzejem Celińskim, Jarosławem Kaczyńskim i Henrykiem Wujcem). W V i VIII 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej i doradca KS (V 1988) oraz MKS (VIII 1988). We IX 1988 uczestnik poufnych rozmów opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence k. Warszawy, następnie w składzie powołanej przez KKW tzw. szóstki kierownictwa „S” do rozmów przy Okrągłym Stole. Od 18 XII 1988 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie.
W 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu, m.in. w zespole ds. pluralizmu związkowego. Od IV 1989 członek Prezydium KKW „S”. 1989-1991 senator RP z listy KO „S”, członek senackiej Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. W VIII 1989 wspomagał brata Jarosława Kaczyńskiego w pracach nad utworzeniem koalicji między „S” a ZSL i SD. 1990-1991 I wiceprzewodniczący „S” (praktycznie kierował Związkiem w czasie kampanii prezydenckiej L. Wałęsy i po jego wyborze na urząd prezydenta RP). III-X 1991 minister ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta L. Wałęsy oraz szef BBN. 1991-1993 poseł RP z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum, 1991-1992 przewodniczący sejmowej Komisji Spraw Wewnętrznych i Administracji. 1992-1995 prezes NIK. 1996-1999 prof. Uniwersytetu Gdańskiego, od 1999 prof. Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (od 2000 urlopowany), 2000-2001 minister sprawiedliwości i Prokurator Generalny RP. 2001-2002 poseł RP z listy PiS; 2001-2003 prezes PiS (od 2003 honorowy prezes). Od XI 2002 prezydent Warszawy; współtwórca Muzeum Powstania Warszawskiego, które otworzył 1 VIII 2004. 23 X 2005 wybrany na urząd prezydenta RP.
Dr h.c. m.in. gruzińskiego Państwowego Uniwersytetu im. I. Dżawachiszwilego (2007), Uniwersytetu Słowiańskiego w Baku (2009), Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (2009). Autor ok. 40 publikacji z dziedziny prawa.
Kawaler Orderu Orła Białego (2005), Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski (2005), odznaczony m.in. gruzińskim Orderem Świętego Jerzego (2007), ukraińskim Orderem Jarosława Mądrego I stopnia (2007), najwyższymi odznaczeniami Słowacji i Czech. Pochowany 18 IV 2010 razem z małżonką, Marią Heleną Mackiewicz-Kaczyńską, na Wawelu.
26 VI 1978 – 4 IV 1986 rozpracowywany przez Wydz. III-1 KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOS krypt. Radca, 30 VII 1986 – 29 VIII 1989 przez Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku w ramach SOS/SOR krypt. Kacper.