Kapała-Stewart Ewa
Ewa Kapała-Stewart, ur. 22 VI 1966 we Wrocławiu. Absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Prawa i Administracji (1994).
Po 13 XII 1981 uczestniczka akcji malowania napisów na murach i akcji ulotkowych, autorka ulotek, kolporterka podziemnych pism, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”; uczestniczka większości manifestacji we Wrocławiu. W 1982 jako uczennica X LO we Wrocławiu zawieszona w prawach ucznia za działalność polityczną. Jesienią 1982 współzałożycielka Młodzieżowych Jednostek Oporu we Wrocławiu; w 1983 współorganizatorka poligrafii MJO, współwydawca podziemnego pisma „Zarysy”. 1983–1989 współpracowniczka SW w grupie Teresy i Jana Krusińskich, wspomagała działalność podziemnego Radia SW: spikerka, uczestniczka emisji audycji we Wrocławiu. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984 – XI 1985 redaktorka podziemnego pisma młodzieży szkolnej „Co u Nas”. 1986–1988 współpracowniczka Międzyszkolnego Komitetu Oporu we Wrocławiu, spikerka podziemnych audycji radiowych MKO. 1986–1989 uczestniczka Ruchu WiP, pikiet i akcji w obronie więźniów politycznych (m.in. 15 XII 1987 w obronie Kornela Morawieckiego), kolporterka ulotek. 1987–1990 działaczka PPS. 1987–1989 współpracowniczka Solidarności Polsko-Czechosłowackiej, m.in. kurierka przy przerzutach podziemnych wydawnictw przez Karkonosze (12 VI 1988). VI 1987 – 1989 uczestniczka happeningów Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. 1988–1989 członek Komisji Interwencji Praworządności „S” Dolny Śląsk (pełniła stałe dyżury w biurze RKW, przy kościele św. Klemensa Dworzaka tamże).
W 1989 współpracowniczka RKW Dolny Śląsk odpowiedzialna za kontakty z zakładami i pomoc w organizacji struktur zakładowych „S”. 1987–1989 wielokrotnie represjonowana: zatrzymywana (m.in. 15 XII 1987, 12 VI 1988), pobita (15 XII 1987), karana grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń (m.in. 31 VIII 1987, 9 X 1987).
1991–1993 zatrudniona w Fundacji Gospodarczej „S” Dolny Śląsk we Wrocławiu (m.in. organizatorka i prowadząca biuro pośrednictwa pracy). 1994–1995 organizatorka szkoleń w Dolnośląskim Centrum Szkoleń Samorządowych tamże, 1996–1997 asystent posłanki na Sejm RP Barbary Labudy, w 1998 własna działalność gospodarcza, od 1999 gł. specjalista w Dziale Koordynacji Zagadnień Środowisk Wychowawczych/Wydz. Wdrażania Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego.
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012).