Kapczyński Włodzimierz
Włodzimierz Kapczyński, ur. 22 I 1929 w Sosnowcu. Ukończył Technikum Energetyczne tamże (1956).
W 1947 organizator grupy Związek Walki z Komunizmem, w 1948 aresztowany, skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach na 7 lat więzienia, osadzony w ZK w Sosnowcu-Radosze, Wronkach, Potulicach, Raciborzu, Obozie Pracy Więźniów w Jelczu, zwolniony w 1953 na mocy amnestii. 1953-1954 pracownik Huty Sosnowiec, 1954-1956 Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego Przemysłu Szklarskiego Szkłobudowa w Sosnowcu, 1956-1962 Huty Szkła Kryształowego w Stroniu Śl., 1962-1973 Przedsiębiorstwa Budowlanego i Montażowego Przemysłu Szklarskiego Szkłobudowa w Jaroszowcu k. Olkusza, 1973-1974 Sosnowieckich Zakładów Remontowo-Budowlanych i Montażowych Szkłobudowa II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. w Sosnowcu, 1974-1987 Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego Budostal-4 (plac budowy Huty Katowice).
Od IX 1980 w „S”; przewodniczący KZ w Budostalu-4; w VII i XII 1981 delegat na I i II WZD (Województwa Katowickiego) Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, członek ZR, delegat na I KZD, pracownik biura informacji i działu poligrafii. Od 1981 członek Związku Solidarności Polskich Kombatantów; współtwórca Związku Więźniów Politycznych PRL.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Katowicach, Jastrzębiu-Szerokiej i Uhercach, zwolniony w VII 1982. 1982-1989 członek RKW, do końca 1988 szef kolportażu na północno-wschodnią część Regionu, organizator podziemnej poligrafii, m.in. druku pism „Regionalny Informator Solidarności”, „Głos Śląsko-Dąbrowski”, także książek. 1987-1990 zatrudniony w Sosnowieckim Przedsiębiorstwie Budownictwa. W II 1989 uczestnik II Zgromadzenia Działaczy „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Ustroniu-Polanie.
W 1989 członek woj. KO. 1989-1990 przewodniczący KZ „S” w Sosnowieckim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego, w 1990-1992 delegat na WZD Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, delegat na II i III KZD. Od 1990 na emeryturze. W 1990 członek Wojewódzkiego Komitetu Wyborczego Lecha Wałęsy. Od 1990 działacz Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego, do 2005 prezes Zarządu Oddziału ZWPOS w Katowicach. Od 2002 działacz Wojewódzkiej Komisji Ochrony Miejsc Pamięci Walk i Męczeństwa Narodu Polskiego.
Współautor książki ''Kryptonimy „Hetman” i „Chrobry” Armii Krajowej'' (Bodzentyn – Kielce 1999).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2007).
26 X 1953 – 16 II 1955 rozpracowywany przez MUBP Sosnowiec. 1984-1989 przez p. V-1 MUSW w Dąbrowie Górniczej w ramach SOR krypt. Jędrek.