Kensy Elżbieta
Elżbieta Kensy, ur. 14 V 1955 w Ustrzykach Dolnych. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, kierunek filologia polska (1978).
1979–1986 st. bibliotekarka w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej w Rzeszowie, 1986–1989 samodzielne stanowisko ds. informacji konserwatorskiej w Pracowniach Konserwacji Zabytków Oddział tamże.
1975 podczas studiów sygnatariuszka listów protestacyjnych przeciw planowanym zmianom w Konstytucji PRL, w 1976 przeciw represjom wobec robotników Radomia i Ursusa; 1977–1978 współpracowniczka SKS w Krakowie.
Od IX 1980 w „S”; członek KZ.
Po 13 XII 1981 do końca 1982 zatrzymywana, przesłuchiwana, poddawana rewizjom w zw. z przewożeniem informacji i materiałów z Ośrodka Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa i Nowym Łupkowie (przebywał w nich m.in. jej mąż Tadeusz Kensy). Od jesieni 1988 uczestniczka reaktywowania „S” w PKZ.
1989–1990 bez zatrudnienia, 1991–1992 kierownik oddziału, redaktorka nacz. „Gazety Wyborczej” Oddział w Rzeszowie, 1992–1994 bez zatrudnienia, 1994–2005 dziennikarka, redaktorka nacz. tygodnika „Nowe Podkarpacie” w Krośnie, 2005–2018 gł. specjalista w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Rzeszowie. 2009–2018 przew. Komisji Podzakładowej „S” w ARiMR tamże. Od 2018 na emeryturze.
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
7 VII 1977 – 19 I 1978 rozpracowywana przez Wydz. III KW MO w Krakowie w ramach SOS krypt. Autograf; 14 I 1978 – 5 III 1982 w ramach SOS krypt. Beta; 14 III 1979 – 25 VII 1982 przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO w Rzeszowie w ramach SOR krypt. Prawnik; 29 VIII 1980 – 25 I 1990 przez Wydz. III/WOKPP KW MO/WUSW w ramach SO krypt. Muza; 8 X 1982 – 16 II 1983 przez Wydz. III KW MO w Krośnie w ramach SOR krypt. Pomocnicy; 24 XI 1983 – 1 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1988 przez Wydz. V WUSW w Rzeszowie w ramach SOR krypt. Idol; 7 IV – 27 XI 1984 przez Wydz. V WUSW w Krośnie w ramach SOR krypt. Struktura.