Klamann Leon Andrzej
Leon Andrzej Klamann, ur. 10 XI 1946 w Gdyni, zm. 5 IV 2012 w Warszawie. Ukończył Technikum Mechaniczne przy Fabryce Wyrobów Precyzyjnych im. Karola Świerczewskiego w Warszawie (1970).
1965–1968 operator wózka widłowego w Zakładach Urządzeń Okrętowych Hydrosfer w Gdańsku, 1969–1972 lakiernik w Fabryce Wyrobów Precyzyjnych w Warszawie, 1972–1990 taksówkarz w Miejskim Przedsiębiorstwie Taksówkowym tamże.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, nast. członek KZ.
Po 13 XII 1981 członek TKZ w MPT; nawiązywał kontakty z in. strukturami podziemnymi „S”, kolporter podziemnego pisma „Głos Wolnego Taksówkarza”, organizator transportu do kolportażu podziemnych wydawnictw, m.in. „Tygodnika Mazowsze”, przewoził ukrywające się osoby; współpracownik podziemnych wydawnictw, m.in. NOW-ej i Kręgu, organizator transportu papieru dla podziemnych drukarni, współorganizator u mieszkań konspiracyjnych i składów książek. 11 IV 1984 aresztowany, osadzony w AŚ w Warszawie-Mokotowie, 21 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii; po aresztowaniu zwolniony z pracy, po 2-krotnym odwołaniu przyjęty ponownie. 1984–1989 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele św. Klemensa Hofbauera w Warszawie; wychowawca dzieci na obozach wypoczynkowych w miejscowościach Wieprzec oraz Radza nów.
XI 1989 – III 1990 przew. KZ w MPT. 1990–1998 właściciel taksówki. Od 1994 członek Zarządu Wolskiego Robotniczego Klubu Sportowego Olimpia, od 2000 wiceprezes.
Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001).
1984–1986 rozpracowywany przez Wydz. V-2 SUSW w ramach SOR krypt. Maska, 1986–1987 przez Wydz. III-2 SUSW w ramach SOS krypt. Jubilat, 1989 przez Wydz. V-2 SUSW.