Klimiński Eugeniusz
Eugeniusz Klimiński, ks., ur. 24
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1934 w Jaworznie k. Wielunia, zm. 24 XII 2021 w Warszawie. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne oo. Pallotynów w Ołtarzewie, w 1958 święcenia kapłańskie; w 1959 student Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, kierunek teologia moralna.
Od 1962 wykładowca łaciny, od 1967 teologii moralnej w Seminarium w Ołtarzewie, 1963-1964 wikariusz i katecheta w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Ząbkowicach Śląskich; 1965-1968 rektor wspólnoty księży pallotynów studiujących na KUL, duszpasterz akademicki przy lubelskiej katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty i kościele garnizonowym Niepokalanego Poczęcia NMP, 1970-1972 oficjalny duszpasterz akademicki studentów Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, od 1972 duszpasterz akademicki, 1974-1980 rektor domu i kościoła pallotynów Matki Bożej Częstochowskiej w Gdańsku-Wrzeszczu, duszpasterz akademicki studentów Akademii Medycznej i Politechniki Gdańskiej; organizator pieszych pielgrzymek do Rzymu (1979) i Lourdes. 1976-1980 kierował budową nowego domu parafialnego, 1982-1984 budową kościoła.
7-17 XI 1980 opiekun duchowy strajku okupacyjnego studentów Akademii Medycznej w Gdańsku; od jesieni 1980 organizator i współorganizator m.in. spotkań w kościele Matki Bożej Częstochowskiej z osobistościami kultury (m.in. Jerzym Turowiczem, Zbigniewem Herbertem, ks. Józefem Tischnerem), działaczami opozycji (m.in. Lechem Wałęsą, Anna Walentynowicz, Jackiem Kuroniem, Tadeuszem Mazowieckim), prezentacji filmów niezależnych, później podziemnych (m.in. ''Przesłuchania'' Ryszarda Bugajskiego), Tygodni Kultury Chrześcijańskiej.
Po 13 XII 1980 zaangażowany w pomoc dla aresztowanych (prawną, medyczną, żywnościową), ukrywanie poszukiwanych działaczy „S”, przewóz z zagranicy sprzętu do reprodukowania taśm wideo. Od 1 IX 1984 proboszcz parafii św. Józefa w Radomiu (w 1985 rozpoczął budowę kościoła), inicjator (we współpracy z ks. Eugeniuszem Dutkiewiczem) powstania pierwszego w Radomiu hospicjum. Współpracownik radomskiej podziemnej „S”: pomoc w wydawaniu „Wolnego Robotnika”, znajdowaniu pracy działaczom, organizator pokazów filmowych; wielokrotnie nękany przez SB (szantaże, zastraszania, wezwania na rozmowy). Twórca Stowarzyszenia Inicjatyw Parafialnych wspierającego ubogich i bezrobotnych.
1993-2000 rektor Ośrodka Duszpasterskiego Rodziny Rodzin w Warszawie; założyciel (we współpracy ze Stowarzyszeniem Wspólnota Polska) w kilku parafiach na Białorusi, Ukrainie i Litwie Rodziny Rodzin dla polskich mniejszości; od 1995 członek Zarządu warszawskiego oddziału Wspólnoty Polskiej, w 1995 inicjator powołania Katolickiego LO Rodziny Rodzin im. dr Marii Wantowskiej; organizator dwóch pieszych pielgrzymek: do Rzymu z granicy czesko-austriackiej i do La Salette z Mariazell w Austrii łańcuchem Alp. 2000-2003 proboszcz parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kutnie-Dybowie, 2003-2005 rezydent w klasztorze na Karczówce w Kielcach, od 2005 kapelan ss. Franciszkanek od Cierpiących w Warszawie. Od 1995 organizator i koordynator integracyjnych, patriotycznych Spotkań Rodzin Kresowych, od 1996 Rodzin Polonijnych z Europy Zachodniej.
Bogusław Bek