Kulerski Marek Witomierz
Marek Witomierz Kulerski, ur. 17 X 1938 w Poznaniu, zm. 10 XII 2023 w Warszawie. Absolwent Akademii Medycznej w Warszawie, Wydz. Lekarski (1963), specjalizacja z pediatrii (I stopień 1968, II stopień 1973) oraz z anestezjologii i reanimacji (II stopień 1977).
1963-1965 pracownik Stołecznej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, 1965-1966 Kolumny Sanitarno-Przeciwepidemiologicznej, w 1966 Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, 1966-1968 lekarz w Szpitalu Wojewódzkim w Olsztynie w przychodni rejonowej, 1968-1969 pracownik laboratorium w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 4 im. prof. M. Michałowicza w Warszawie, 1969-1971 lekarz II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. Kliniki Pediatrii AM w Warszawie, 1972-1991 Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii w PSK nr 4 tamże. W 1956 uczestnik demonstracji studenckich przeciw agresji wojsk sowieckich na Węgry. W 1976 sygnatariusz listu ws. protestów robotniczych w Radomiu.
Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego, następnie KZ w PSK nr 4 w Warszawie; w 1981 członek Komisji Koordynacyjnej „S” Pracowników Służby Zdrowia MKZ/Regionu Mazowsze, w VI i XII 1981 delegat na I i II WZD Regionu Mazowsze, członek ZR.
Po 13 XII 1981 współautor listu do władz PRL w proteście przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego, przewodniczący TKZ w PSK nr 4.; kolporter wydawnictw podziemnych (m.in. „Zeszytów Niezależnej Myśli Lekarskiej”) w miejscu pracy. 30 VIII 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia Warszawie-Białołęce, 25 XI 1982 zwolniony. 1982-1989 organizator pomocy medycznej od Lekarzy Świata i Lekarzy bez Granic i od szwedzkiego związku metalowców (składanie i odbiór zamówień). 1983-1984 współpracownik Zofii Kuratowskiej przy organizowaniu wykładów seminarium „Prawda o Polsce”. 1984-1990 autor w „Zeszytach Niezależnej Myśli Lekarskiej” (m.in. ps. emka). 1984-1985 w Senacie AM. Uczestnik manifestacji patriotycznych w Warszawie 1 i 3 V, 31 VIII, 11 XI.
W 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu w podzespole ds. zdrowia, członek TZR Mazowsze. 1989-1991 pracownik Ministerstwa Zdrowia (urlopowany w AM), 1991-2004 ordynator Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym w Warszawie. Członek Towarzystwa Pediatrycznego, Towarzystwa Anestezjologicznego, Europejskiego Towarzystwa Anestezjologów, honorowy członek Polskiego Towarzystwa Neonatologicznego.
Autor publikacji naukowych i popularnonaukowych z zakresu pediatrii i anestezjologii.