Encyklopedia Solidarności Lewicki Jerzy - Biogramy -

Jerzy Lewicki, ur. 21 IV 1953 w Dzierżoniowie, zm. 19 I 2015 w Głogowie. Ukończył Technikum Radiotechniczne w Dzierżoniowie (1973), absolwent Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu (2006 licencjat).

1971–1973 w ZMS, 1976–1979 przew. organizacji wydz. ZSMP w Hucie Miedzi Głogów w Żukowicach KGHM Lubin, 1973–1980 w ZZ Hutników.

1973–1974 pracownik Zakładów Radiowych Diora w Dzierżoniowie, 1974–1982 brygadzista pracowni elektronicznej w HM Głogów.

21–29 VIII 1980 współorganizator strajku w HM Głogów, 29–31 VIII 1980 członek Międzywydziałowego KS, 30 VIII 1980 członek delegacji hutników HM Głogów i HM Legnica negocjujących w Ministerstwie Hutnictwa 177 postulatów zgłoszonych przez pracowników.

Od IX 1980 w „S”, od IX 1980 wiceprzew. Komitetu Założycielskiego, XI 1980 – II 1981 wiceprzew. Zakładowej Komisji Robotniczej, od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 przew.; IX–XII 1980 członek MKZ w Głogowie, od 17 XII 1980 Komisji Rewizyjnej przy Międzyzakładowej Komisji Robotniczej tamże.

13 XII 1981 współorganizator strajku, 14–18 XII 1981 przew. Zakładowego KS; 19 XII 1981 aresztowany, osadzony w areszcie KM MO w Głogowie i AŚ we Wrocławiu; 21 I 1982 skazany (z Jerzym Jurkiewiczem, Januszem Paszkiewiczem, Jerzym Skibińskim, Józefem Sławińskim, Mieczysławem Gajewskim i Bogdanem Kazimierzem Przybylskim) przez Sąd Wojewódzki w Legnicy na 2 lata pozbawienia wolności w zawieszeniu, nast. zwolniony, 23 IV 1982 karę zmieniono na rok pozbawienia wolności, z powodu leczenia szpitalnego kary nie odbył. 1982 zwolniony z pracy. 1982–1989 kolporter prasy podziemnej, m.in.: „Biuletynu Dolnośląskiego”, „Solidarności Walczącej” w Głogowie. 1983–1984 prace dorywcze, 1985–1988 technik elektronik w Unitra Serwis w Głogowie.

1989–1990 członek KO „S” tamże. 1990–1994 radny Miasta Głogowa z listy KO „S” tamże, 1990–1994 wiceprezydent Głogowa. 1991–1999 członek PChD. Od 1998 pracownik Towarzystwa Gospodarczego Sp. z o. o. w Głogowie, 2000–2015 prezes.

1981–14 VIII 1985 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Legnicy/p. V RUSW w Głogowie w ramach SO krypt. Kolumna–G.

Łukasz Sołtysik