Liberkowska Hieronima
Hieronima Liberkowska, ur. 27 VII 1945 w miejscowości Woźnawieś k. Grajewa. Absolwentka Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, Wydz. Rolniczy (1967), absolwentka Podyplomowego Studium Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego (1977).
17 III 1972 - 18 XII 1981 w PZPR.
1967–1969 nauczycielka w Państwowym Technikum Hodowli Roślin i Nasiennictwa w Bojanowie, 1969–1972 agronom w Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej w Nietkowicach, 1973–1979 naczelnik Urzędu Gminy w Zielonej Górze, 1980–1982 st. inspektor Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze.
Od 1978 w kontakcie z Bogusławem Śliwą z Kalisza (otrzymywała niezależne wydawnictwa KSS KOR).
Od 1980 w „S”; przew. KZ w Urzędzie Wojewódzkim w Zielonej Górze, członek prezydium KKK Pracowników Administracji Państwowej, IX/X 1981 przedstawicielka KK PAP podczas I KZD, członek zespołu KKP działającego pod przew. Adama Niezgody, powołanego do rozmów ze stroną rządową ws. przynależności do „S” pracowników MON, MSW i administracji państwowej. X/XI 1981 członek komisji powołanej przez wojewodę zielonogórskiego do rozpatrzenia zarzutów postawionych dyrekcji Zakładu Rolnego w Lubogórze przez „S”.
1982 zwolniona z pracy, 1982–1989 własna działalność gospodarcza. 1982–1983 współredaktorka i kolporterka podziemnego pisma „Zielonogórski Serwis Informacyjny” (m. in. z Franciszkiem Rymaszewskim, Stanisławą i Bogusławem Grabowskimi, Dorotą Skibińską i Andrzejem Ogłozińskim). 1983–1984 uczestniczka nieformalnych spotkań działaczy „S” w mieszkaniu Barbary Rossman w Warszawie. 17 I 1984 zatrzymana, 19 I aresztowana, osadzona w AŚ w Zielonej Górze/ZK w Krzywańcu; 13 V, 13 VI uczestniczka głodówki, 28 VI 1984 zwolniona na mocy amnestii.
1989–1996 zaangażowana w działalność „S”, w prace społecznie przy porządkowaniu dokumentacji komisji zakładowych, przygotowywaniu II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD i działalność Komisji Historycznej). 1990–1995 st. inspektor, kierownik Działu Prognoz i Analiz Wydz. Polityki Regionalne Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze, 1996–1998 dyr. Wydz. Zdrowia tamże, III – XII 1998 doradca Wojewody Zielonogórskiego. 1991–1995 z-ca przew. Rady Nadzorczej ZUS Oddział w Zielonej Górze. 1992–1994 zaangażowana w działalność społeczną – prowadzenie spraw sądowych Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa ws. dot. sporu ze Wspólnotą Mieszkaniową. 2000–2001 członek Amnesty International i 2002–2003 w PO.
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013).
26 II 1981 – 9 XI 1984 rozpracowywana przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO/WUSW w Zielonej Górze w ramach SOS/SOR krypt. Planistka/Pryzmat; 20 XI 1984 – 9 VIII 1989 przez Wydz. V WUSW w ramach KE krypt. Aktywna.