Liberadzki Andrzej
Andrzej Liberadzki, ur. 8 VIII 1947 w Warszawie. Absolwent Politechniki Gdańskiej, Wydz. Mechanicznego-Technologicznego (1971).
1971–1973 asystent w Zakładzie Organizacji Produkcji Przemysłu Maszynowego Politechniki Gdańskiej, 1971–1973 kierownik gdańskiego oddziału tygodnika studenckiego „Politechnik”, 1973–1975 sekretarz redakcji „Tygodnika Morskiego”, 1975–1981 sekretarz redakcji, publicysta, kierownik działu społecznego, z-ca redaktora nacz. „Czasu. Tygodnika Społecznego”.
1976–II 1982 w PZPR (odejście na własną prośbę w proteście przeciw stanowi wojennemu), X 1980–XII 1981 działacz tzw. struktur poziomych PZPR, X 1980–XII 1981 członek Rady Krajowej SDP.
Po 13 XII 1981 rezygnacja z pracy dziennikarza w oficjalnych mediach, nast. objęty zakazem wykonywania zawodu, 1982–1983 bez zatrudnienia. 1982–1985 regionalny reprezentant zdelegalizowanych władz SDP, współorganizator i koordynator pomocy socjalnej dla dziennikarzy zwalnianych z pracy (pomoc w znalezieniu pracy przy pisaniu dla podziemnych i emigracyjnych wydawnictw). 1983–1989 projektant systemów organizacyjnych w biurze projektowym OAW Inżynierska Spółdzielnia Pracy w Gdańsku. 1983–1986 organizator, z Maciejem Łopińskim, współpracy środowiska dziennikarzy z wydawnictwami podziemnymi, nast. także emigracyjnymi, redaktor podziemnego biuletynu „»Solidarność«. Pismo Regionu Gdańskiego”, współpracownik RKK Gdańsk, 1987–1988 wydawca i redaktor podziemnego pisma „Przekaz”, opiekun utalentowanych adeptów dziennikarstwa z podziemnej prasy szkolnej, zakładowej i opozycyjnej.
V–VI 1989 redaktor „Tygodnika Wyborczego” kolportowanego na Pomorzu Gdańskim, 1989–1991 współzałożyciel, z-ca redaktora nacz., nast. redaktora nacz. „Tygodnika Gdańskiego”, 1991 kandydat na posła w wyborach do Sejmu RP z listy NSZZ „S”, 1992–1995 dyr. firmy wydawniczo-handlowej Przekaz Sp. z o.o., 1995–1997 z-ca, nast. redaktor nacz. „Dziennika Bałtyckiego”, 1999–2001 doradca ds. mediów w gabinecie premiera Jerzego Buzka, 2000–2007 kierownik działu, nast. prezes Zarządu Agencji Rozwoju Pomorza SA, 2006–2008 przew. Rady Nadzorczej Presspubliki (wydawcy „Rzeczpospolitej”). Od 2008 na emeryturze.
Członek rad nadzorczych mediów publicznych: Radia Gdańsk (2000–2001), TVP SA (2001–2003), Polskiego Radia (2009–2011). 2006–2010 przew. Rady Kuratorów Fundacji Archiwum Filmowe Drogi do Niepodległości. 2016–2018 prezes Zarządu i redaktor Nacz. Radia Gdańsk.
8
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1984–5 X 1989 rozpracowywany przez Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku w ramach KE krypt. Łącznik.
Uhonorowany odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001).
Arkadiusz Kazański