Ludwiczak Jan
Jan Ludwiczak, ur. 1 V 1937 w Pecnej k. Poznania, zm. 11 I 2023 w Katowicach. Ukończył Zasadniczą Szkołę Kolejową w Poznaniu (1954).
1954-1960 zatrudniony w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Poznaniu Parowozownia Franowo, I 1958 – XI 1959 służba wojskowa w Wojskowym Korpusie Górniczym w Katowicach, 1960-1965 zatrudniony w Zakładzie Doświadczalnym Koksu Formowanego Dyrekcja KWK Walenty Oddział KWK
Wujek Wujek "Wujek", pismo wydawane od jesieni 1982 – I 1986 w Katowicach przez Młodzieżowy Komitet Oporu Społecznego przy KWK Wujek zrzeszony w sieci KOS.
w Katowicach, 1965-1990 w KWK Wujek. W VI 1956 uczestnik demonstracji w Poznaniu, zatrzymany na 24 godz., przesłuchiwany w KW MO w Poznaniu. 1975-1981 w PZPR, usunięty. 1978-1980 sporadycznie kolporter wydawnictw KSS KOR.
1-3 IX 1980 uczestnik strajku w KWK Wujek, wiceprzewodniczący KS; od IX 1980 w „S”, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego, od XII 1980 przewodniczący KZ; w VII i XII 1981 delegat na I i
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
WZD (Województwa Katowickiego) Regionu Śląsko-Dąbrowskiego.
13 XII 1981 zatrzymany, przewieziony do KW MO w Katowicach, internowany w Ośr. Odosobnienia w Jastrzębiu-Szerokiej, Uhercach, Załężu k. Rzeszowa, Nowym Łupkowie i Katowicach, uczestnik buntu internowanych w Załężu i 5-dniowej głodówki w Uhercach, zwolniony 23 XII 1982; w pracy przeniesiony na niższe stanowisko. 1983-1989 kolporter ulotek (dostarczanych przez Jerzego Sołowieja) i książek (przywożonych z Krakowa przez Józefa Toniaka) na terenie KWK Wujek; 1983-1986 wielokrotnie wzywany do WUSW w Katowicach i przesłuchiwany, zastraszany, nakłaniany do emigracji; 8 XII 1983 zatrzymany na 24 godz. pod krzyżem przy KWK Wujek, pobity podczas zatrzymania, przesłuchiwany w WUSW, rewizja w mieszkaniu. W I 1989 przewodniczący Tymczasowego Komitetu Założycielskiego „S” w KWK Wujek.
Od 1990 na emeryturze. 1990-1992 członek Solidarności ’80.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
Halina Żwirska